PILNE! GODZINA „W” i MARSZ POWSTANIA WARSZAWSKIEGO 2022 [OFICJALNA TRANSMISJA]

SAMI POLACY WYBRALI TEN RZĄD, BO OD PREZYDENTA ZACZYNA SIĘ FORMOWAĆ WŁADZĘ, A PREZYDENTA WYBRALI NAWET KSIĘŻA – T.RYDZYK NAMAWIAŁ ODBIORCÓW RADIA MARYJA I TRWAM. KAŻDY KSIĄDZ MA SZANSĘ NIE BŁĄDZIĆ, BO PYTA O WSZYSTKO SWOJEGO PRZEŁOŻONEGO BOGA JEZUSA CHRYSTUSA, KTÓRY PRZECIEŻ ŻYJE, WSZYSTKO WIDZI I SŁYSZY I CHCE POLAKOM POMAGAĆ.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
Orędzie z 25 lipca 2022
„Drogie dzieci! Jestem z wami, by prowadzić was drogą nawrócenia, gdyż kochane dzieci, przez swoje życie możecie przybliżyć wiele dusz do mego Syna. Bądźcie radosnymi świadkami Słowa Bożego i miłości, z nadzieją w sercu, która przezwycięża każde zło. Przebaczcie tym, którzy czynią wam zło i idźcie drogą świętości. Prowadzę was do mego Syna, by On był dla was Drogą, Prawdą i Życiem. Dziękuję wam, że odpowiedzieliście na moje wezwanie”.

Szczęść Boże
 Pragniemy zaprosić Państwa ,  na 11 Festiwal ABBA Pater w Kaliszu .
W dn. 5-7.sierpnia ( szczegóły na stronie fundacji ABBA pater ) . Oraz dołączonym plakacie .
Tegoroczny festiwal zbiega się z 90-ą  rocznicą objawień Boga Ojca
, przekazanych światu przez Matkę  Eugenii Ravasio . Objawienia te są uznane przez kościół .
Chcemy  w państwa ręce oddać również życiorys Matki Eugeni , który
był przekazany przez spowiednika Matki Eugeni i wydany w naszej
najnowszej książce „Ku Chwale Boga Ojca” .
Serdecznie zapraszamy , życzę wszystkim byśmy mogli wspólnie
Świętować ten doniosły dzień Ku Chwale Naszego Ojca .
Z pozdrowieniami
Skwarek Kamila
 https://abbapater.pl/APF2022/7-08.jpg

*****************************************

Zapraszamy do udziału w wydarzeniu modlitewnym  „24 Godziny Męki Pańskiej za Polskę”

w dniach 12-13 sierpnia 2022 r., które odbędzie się w Parafii Trójcy Przenajświętszej w Burzynie nad Biebrzą. Będziemy rozważać Mękę Pana naszego Jezusa Chrystusa, napisaną przez włoską mistyczkę Luizę
Piccarretę, małą córeczkę Woli Bożej, jak nazywał ją sam Jezus.
Pragniemy poruszyć całe Niebo i Boże Serce, wypraszając potrzebne     łaski dla Polski, naszej Ojczyzny, którą miłujemy. Mamy bowiem świadomość, że choć wiele proroctw mówi o tym, że Polska ma do odegrania ważną rolę i z niej wyjdzie iskra, to jednocześnie wiemy, że jest to warunkowe: *„jeżeli posłuszna będzie woli Mojej”* (Dz 1732).
Tak jak 102 lata temu i w tych dniach, gdy Polacy wymadlali *Cud nad Wisłą*, będziemy modlić się za Polskę – *by posłuszna była woli Bożej* i by uchronić ją przed grożącymi jej niebezpieczeństwami – zarówno fizycznymi jak i duchowymi – aby przygotować tym samym duchowy fundament pod iskrę, która ma z niej wyjść. Będziemy modlić się za wstawiennictwem *Najświętszej Maryi Panny*, Królowej Polski, *Świętego Andrzeja Boboli*, Patrona Polski z woli Bożej, *Świętego Michała Archanioła*, obrońcy i wspomożyciela w walce duchowej oraz wszystkich *dusz czyśćcowych* córek i synów naszego narodu.       Organizatorem wydarzenia jest Parafia Trójcy Przenajświętszej w Burzynie nad Biebrzą wraz z jej proboszczem, księdzem Marcinem Sobiechem.
*Strona wydarzenia:****https://www.vicona.pl/24gmp (**O inicjatywie:
https://www.vicona.pl/24gmp-o-inicjatywie)
**Zaproszenia ks. Marcina Sobiecha z Polskiego Medjugorie: ****–
https://youtu.be/Zc9VkpfTs9c ****– https://youtu.be/0220Lvl50mY**

*****************************
Ewa,
Poniżej tekst o intencjach mszalnych sprawowanych przez zakon Maronitów ( o.Szarbel ).
Kościół maronicki wpisuje się w bogatą tradycję chrześcijaństwa wschodniego, będąc jedną z najstarszych wspólnot w całym chrześcijaństwie. Kościół ten jest jedynym spośród wszystkich Kościołów Wschodnich, który na przestrzeni wieków pozostawał cały czas w pełnej komunii z Rzymem, pomimo ogromnie bolesnych doświadczeń.
Jednym z najbardziej rozpoznawalnych postaci kościoła maronickiego jest św. Szarbel, którego sława wyszła daleko poza Liban. Informacji o uzdrowieniach z nieuleczalnych chorób za jego wstawiennictwem jest mnóstwo.  Szarbel płonąc miłością do Chrystusa, był jak On i czynił takie same cuda jak ON. Swoim życiem zaprzecza, że bycie pustelnikiem jest bezużyteczne, niepotrzebne społeczeństwu.
Liban, z którego pochodzi Św. Szarbel, to trudne miejsce na ewangelizacje. To prawdziwy kościół walczący, wspólnota wiernych mała, a posługa księży bardzo cieżka i oddana Bogu.
Jeśli chciałbyś zamówić intencje Mszy Świętej a jednocześnie wesprzeć klasztor i duszpasterza kościoła w Libanie, zapraszamy do składania intencji: https://maronici.pl/intencje-mszalne/
Jolanta Cherbanska

Jezus objawił uczniom tę tajemnicę na górze Tabor. Gdy wędrował wraz z nimi, uczył o królestwie i o swoim powtórnym przyjściu w chwale. Oni jednak, jak się zdaje, nie dowierzali temu, co mówił im o królestwie. Aby więc przyjęli ową naukę całym sercem, aby wydarzenia obecne pomogły im uwierzyć w przyszłe, Jezus okazał cudownie swe Bóstwo na górze Tabor jako zapowiedź i obraz królestwa Bożego. To tak jak gdyby mówił: „Aby upływający czas oczekiwania nie stał się przyczyną waszego niedowiarstwa, już teraz, w tej chwili «zaprawdę, mówię wam, że niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego» w chwale swojego Ojca”.

Wykazując, że Chrystus mógł dokonać wszystkiego, co zechciał, ewangelista dodaje: „Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak śnieg. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim”.

Oto są Boże cuda dzisiejszej uroczystości, oto zbawienne misterium dokonane dzisiaj dla nas na górze; gromadzi nas razem śmierć i uwielbienie Chrystusa. Abyśmy więc wraz z wybranymi spośród natchnionych przez Boga uczniów mogli wniknąć w głębię owych niewyrażalnych świętych misteriów, wsłuchajmy się w święty głos Boży, który z wysoka, ze szczytu góry, ustawicznie przyzywa nas do siebie.

Ku owej górze trzeba nam zatem podążać – odważę się powiedzieć – jak Jezus, który tam w niebie jest poprzednikiem naszym i wodzem. Wraz z Nim zajaśniejemy blaskiem, na który patrzeć potrafią jedynie oczy ducha. Odnowieni na duszy, upodobnieni do Jego obrazu, jako uczestnicy Bożej natury będziemy przysposobieni do życia wiecznego.

Biegnijmy tam ufni i radośni: wejdźmy w obłok podobnie jak Mojżesz i Eliasz, podobnie jak Jakub i Jan. Bądźmy jak Piotr, pochłonięci oglądaniem i kontemplacją Boga, przemienieni chwalebnym Przemienieniem, oddaleni od świata, oderwani od ziemi. Porzućmy ciało, pozostawmy stworzenia i zwróćmy się ku Stwórcy, do którego Piotr mówił w zachwycie: „Panie, dobrze nam tu być”.

Bez wątpienia, Piotrze, rzeczywiście „dobrze nam tu być” z Jezusem i na zawsze tu pozostać. Cóż bardziej szczęśliwego, cóż wznioślejszego, cóż wspanialszego, jak być z Bogiem, do Niego się upodabniać i trwać w Jego światłości? Oto każdy z nas mając Boga w swoim sercu, przemieniony na obraz Boży, niechaj zawoła z radością: „Dobrze nam tu być”, gdzie wszystko wypełnione jest światłem, gdzie panuje szczęście, radość i wesele, gdzie wszystko w naszym sercu jest pokojem, pogodą i słodyczą, gdzie ogląda się Boga (Chrystusa), gdzie On sam wraz z Ojcem gotuje dla siebie mieszkanie i przychodząc mówi: „Dzisiaj domowi temu stało się zbawienie”; gdzie wraz z Chrystusem znajdują się i gromadzą skarby dóbr wiecznych, gdzie jakby w zwierciadle ukazują się pierwociny i obrazy przyszłych wieków.

Dzisiejsza Ewangelia prowadzi nas wraz z Chrystusem, Piotrem, Jakubem i Janem na górę Tabor. Tam Chrystus przemienił się wobec swoich Apostołów. Jego twarz zajaśniała jak słońce, a szaty stały się olśniewająco białe. Apostołowie byli zachwyceni, choć poznali jedynie niewielki odblask wiecznej chwały Ojca, w której po swoim zmartwychwstaniu zasiadł Jezus. To wydarzenie pozostało tajemnicą dla pozostałych uczniów – dowiedzieli się o nim dopiero po wniebowstąpieniu Jezusa.
Zdarzenie to Ewangeliści musieli uważać za bardzo ważne, skoro jego szczegółowy opis umieścili wszyscy synoptycy: św. Mateusz (Mt 17, 1-9), św. Marek (Mk 9, 1-8) i św. Łukasz (Łk 9, 28-36). Również św. Piotr Apostoł przekazał opis tego wydarzenia (2 P 1, 16-18). Miało ono miejsce po sześciu dniach – czy też „jakoby w osiem dni” – po uroczystym wyznaniu św. Piotra w okolicach Cezarei Filipowej (Mt 16, 13-20; Mk 8, 27-30; Łk 9, 18-21).
Św. Cyryl Jerozolimski (+ 387) jako pierwszy wyraził pogląd, że górą Przemienienia Chrystusa była góra Tabor. Za nim zdanie to powtarza św. Hieronim (+ ok. 420) i cała tradycja. Faktycznie, góra Tabor uważana była w starożytności za świętą.
Może dziwić szczegół, że zaraz po przybyciu na górę Apostołowie posnęli. Po odbytej bardzo uciążliwej drodze musieli utrudzić się wspinaczką, zwłaszcza że wędrowali sześć dni od Gór Hermonu.
W Starym Testamencie powszechne było przekonanie, że Jahwe pokazuje się w obłoku (Wj 40, 34; 1 Sm 8, 11). Dlatego w czasie Przemienienia ukazał się obłok, który okrył Chrystusa, Mojżesza i Eliasza. Głos Boży z obłoku utwierdził uczniów w przekonaniu o teofanii, czyli objawieniu się Boga. Dlatego Ewangelista stwierdza, że świadkowie tego wydarzenia bardzo się zlękli.

Czwartek, 4 sierpnia 2022
ŚW. JANA MARII VIANNEYA, PREZBITERA

Z katechezy św. Jana Marii Vianneya, kapłana

Błogosławiona powinność człowieka: modlić się i miłować

W wersji PREMIUM znajdziesz tutaj wprowadzenie do niniejszego czytania.

Pamiętajcie, dzieci moje: skarb chrześcijanina jest w niebie, nie na ziemi. Dlatego gdzie jest wasz skarb, tam też powinny podążać wasze myśli.
Błogosławioną powinnością i zadaniem człowieka jest modlitwa i miłość. Módlcie się i miłujcie: oto, czym jest szczęście człowieka na ziemi.
Modlitwa jest niczym innym jak zjednoczeniem z Bogiem. Jeśli ktoś ma serce czyste i zjednoczone z Bogiem, odczuwa szczęście i słodycz, które go wypełniają, doznaje światła, które nad podziw go oświeca. W tym ścisłym zjednoczeniu Bóg i dusza są jakby razem stopionymi kawałkami wosku, których już nikt nie potrafi rozdzielić. To zjednoczenie Boga z lichym stworzeniem jest czymś niezrównanym, jest szczęściem, którego nie sposób zrozumieć.
Nie zasługujemy na dar modlitwy. Ale dobry Bóg pozwolił, abyśmy z Nim rozmawiali. Nasza modlitwa jest najmilszym dlań kadzidłem.
Dzieci moje, wasze serce jest ciasne, ale modlitwa rozszerza je i czyni zdolnym do miłowania Boga. Modlitwa jest przedsmakiem nieba, jest jakby zstąpieniem do nas rajskiego szczęścia. Zawsze przepełnia nas słodyczą; jest miodem spływającym do duszy, który sprawia, iż wszystko staje się słodkie. W chwilach szczerej modlitwy znikają utrapienia jak śnieg pod wpływem słońca.
Modlitwa sprawia także, iż czas mija tak szybko i tak przyjemnie, że nawet nie zauważa się jego trwania. Posłuchajcie: Kiedy byłem proboszczem w Bresse, zdarzyło się, iż prawie wszyscy okoliczni proboszczowie zachorowali. Pokonywałem wówczas pieszo duże odległości, modląc się stale do Boga, i zapewniam was, wcale mi się nie dłużyło.
Są tacy, którzy jak ryby w falach całkowicie zatapiają się w modlitwie. Dzieje się tak dlatego, że całym sercem są oddani Bogu. W ich sercu nie ma rozdwojenia. O, jakże miłuję te szlachetne dusze! Święty Franciszek z Asyżu i święta Koleta oglądali naszego Pana i rozmawiali z Nim, podobnie jak my rozmawiamy między sobą.
My natomiast, ileż to razy przychodzimy do kościoła nie wiedząc, jak się zachować ani o co prosić? Kiedy idziemy do kogoś, wiemy dobrze, po co idziemy. Co więcej, są tacy, którzy zdają się mówić do Pana: „Powiem kilka słów, żeby mieć już spokój”. Myślę często, że gdy przychodzimy, aby pokłonić się Panu, otrzymamy wszystko, czego pragniemy, jeśli tylko poprosimy z żywą wiarą i czystym sercem.

                               

Jan urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków w Dardilly koło Lyonu 8 maja 1786 r. Do I Komunii przystąpił potajemnie podczas Rewolucji Francuskiej w 1799 r. Po raz pierwszy przyjął Chrystusa do swego serca w szopie, zamienionej na prowizoryczną kaplicę, do której wejście dla ostrożności zasłonięto furą siana. Ponieważ szkoły parafialne były zamknięte, nauczył się czytać i pisać dopiero w wieku 17 lat.
Po ukończeniu szkoły podstawowej, otwartej w Dardilly w 1803 roku, Jan uczęszczał do szkoły w Ecully (od roku 1806). Miejscowy, świątobliwy proboszcz udzielał młodzieńcowi lekcji łaciny. Od służby wojskowej Jana wybawiła ciężka choroba, na którą zapadł. Wstąpił do niższego seminarium duchownego w 1812 r. Przy tak słabym przygotowaniu i późnym wieku nauka szła mu bardzo ciężko. W roku 1813 przeszedł jednak do wyższego seminarium w Lyonie. Przełożeni, litując się nad nim, radzili mu, by opuścił seminarium. Zamierzał faktycznie tak uczynić i wstąpić do Braci Szkół Chrześcijańskich, ale odradził mu to proboszcz z Ecully. On też interweniował za Janem w seminarium. Dopuszczono go do święceń kapłańskich właśnie ze względu na tę opinię oraz dlatego, że diecezja odczuwała dotkliwie brak kapłanów. 13 sierpnia 1815 roku Jan otrzymał święcenia kapłańskie. Miał wówczas 29 lat.
Pierwsze trzy lata spędził jako wikariusz w Ecully. Na progu swego kapłaństwa natrafił na kapłana, męża pełnego cnoty i duszpasterskiej gorliwości. Po jego śmierci biskup wysłał Jana jako wikariusza-kapelana do Ars-en-Dembes. Młody kapłan zastał kościółek zaniedbany i opustoszały. Obojętność religijna była tak wielka, że na Mszy świętej niedzielnej było kilka osób. Wiernych było zaledwie 230; dlatego też nie otwierano parafii, gdyż żaden proboszcz by na niej nie wyżył. O wiernych Ars mówiono pogardliwie, że tylko chrzest różni ich od bydląt. Ks. Jan przybył tu jednak z dużą ochotą. Nie wiedział, że przyjdzie mu tu pozostać przez 41 lat (1818-1859).
Całe godziny przebywał na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Sypiał zaledwie po parę godzin dziennie na gołych deskach. Kiedy w 1824 r. otwarto w wiosce szkółkę, uczył w niej prawd wiary. Jadł nędznie i mało, można mówić o wiecznym poście. Dla wszystkich był uprzejmy. Odwiedzał swoich parafian i rozmawiał z nimi przyjacielsko. Powoli wierni przyzwyczaili się do swojego pasterza. Kiedy biskup spostrzegł, że ks. Jan daje sobie jakoś radę, erygował w 1823 r. parafię w Ars. Dobroć pasterza i surowość jego życia, kazania proste i płynące z serca – powoli nawracały dotąd zaniedbane i zobojętniałe dusze. Kościółek zaczął się z wolna zapełniać w niedziele i święta, a nawet w dni powszednie. Z każdym rokiem wzrastała liczba przystępujących do sakramentów.

Pomimo tylu zabiegów nie wszyscy jeszcze zostali pozyskani dla Chrystusa. Ks. Jan wyrzucał sobie, że to z jego winy. Uważał, że za mało się za nich modli i za mało pokutuje. Wyrzucał także sobie własną nieudolność. Błagał więc biskupa, by go zwolnił z obowiązków proboszcza. Kiedy jego błagania nie pomogły, postanowił uciec i skryć się w jakimś klasztorze, by nie odpowiadać za dusze innych. Biskup jednak nakazał mu powrócić. Posłuszny, uczynił to.
Nie wszyscy kapłani rozumieli niezwykły tryb życia proboszcza z Ars. Jedni czynili mu gorzkie wymówki, inni podśmiewali się z dziwaka. Większość wszakże rozpoznała w nim świętość i otoczyła go wielką czcią.
Sława proboszcza zaczęła rozchodzić się daleko poza parafię Ars. Napływały nawet z odległych stron tłumy ciekawych. Kiedy zaś zaczęły rozchodzić się pogłoski o nadprzyrodzonych charyzmatach księdza Jana (dar czytania w sumieniach ludzkich i dar proroctwa), ciekawość wzrastała. Ks. Jan spowiadał długimi godzinami. Miał różnych penitentów: od prostych wieśniaków po elitę Paryża. Bywało, że zmordowany jęczał w konfesjonale: „Grzesznicy zabiją grzesznika!” W dziesiątym roku pasterzowania przybyło do Ars ok. 20 000 ludzi. W ostatnim roku swojego życia miał przy konfesjonale ich ok. 80 000. Łącznie przez 41 lat jego pobytu w tym miejscu przez Ars przewinęło się około miliona ludzi.
Nadmierne pokuty osłabiły już i tak wyczerpany organizm. Pojawiły się bóle głowy, dolegliwości żołądka, reumatyzm. Do cierpień fizycznych dołączyły duchowe: oschłość, skrupuły, lęk o zbawienie, obawa przed odpowiedzialnością za powierzone sobie dusze i lęk przed sądem Bożym. Jakby tego było za mało, szatan przez 35 lat pokazywał się ks. Janowi i nękał go nocami, nie pozwalając nawet na kilka godzin wypoczynku. Inni kapłani myśleli początkowo, że są to gorączkowe przywidzenia, że proboszcz z głodu i nadmiaru pokut był na granicy obłędu. Kiedy jednak sami stali się świadkami wybryków złego ducha, uciekli w popłochu. Jan Vianney przyjmował to wszystko jako zadośćuczynienie Bożej sprawiedliwości za przewiny własne, jak też grzeszników, których rozgrzeszał.

                               

                               

UWAGA-Kliknij na obrazek lub nagłówek aby przeczytać cały artykuł lub wysłuchać program

KONSPIRACJA czy KOLABORACJA …

Wrze w Kosowie. Serbia może poprosić Rosję o „pomoc wojskową”

Chiny poderwały myśliwce blisko Tajwanu. „Oczyszczają” przestrzeń powietrzną

ks. Dominik Chmielewski – Znaki czasów ostatecznych

Szatan uspokaja Twoje sumienie gdy żyjesz w grzechu ciężkim – ks. Dominik Chmielewski

Michalkiewicz OSTRO: Trzaskowski ma już POWSTANIE w GETCIE i nie potrzeba mu innego

Wtorek, 2 sierpnia 2022
NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY ANIELSKIEJ
Z PORCJUNKULI

Z pism brata Tomasza z Celano

Uważajcie to miejsce mieszkania Boga za godne czci

Mąż Boży Franciszek, wzrostem mały, duchem pokorny, zajęciem niski, kiedy żył na świecie, wybrał ze świata dla siebie i dla swoich małą cząsteczkę; w innym razie, gdyby miał cośkolwiek, co należy do świata, nie mógłby służyć Chrystusowi. Zgodnie z przewidywaniem wyroczni Boskiej miejsce, które miało przypaść w udziale im, którzy zupełnie nic, co należy do świata, nie chcieli posiadać, od starodawnych dni zostało nazwane Porcjunkulą. Był tam również zbudowany kościół Matki Dziewicy, która z powodu swojej szczególnej pokory zasłużyła, by być drugą po Synu swoim głową wszystkich świętych. Z niego wziął swój początek Zakon Braci Mniejszych, tutaj też po pomnożeniu się ich liczby okrzepł jak dostojna budowla na trwałym fundamencie. To miejsce Święty ukochał przed wszystkimi innymi; braciom kazał, by je mieli w szczególnej czci; chciał, żeby zawsze było strzeżone jako zwierciadło zakonności w pokorze i najwyższym ubóstwie; jego własność cedował innym, a sobie i swoim braciom zostawił tylko użytkowanie.

Zachowywano tam jak najostrzejszą karność we wszystkim, w milczeniu i w pracy oraz w innych zakonnych ustawach. Pozostając na miejscu bez przerwy dniem i nocą, oddawali się chwalbie Bożej, a tchnąc przedziwną wonią cnót, prowadzili życie anielskie.

Chociaż bowiem wiedział, że po wszystkiej ziemi założone zostało Królestwo niebieskie i wierzył, że w każdym miejscu Bóg udziela łaski swoim wybranym, to jednak doświadczył, że miejsce kościoła świętej Maryi w Porcjunkuli napełnione jest łaską bardziej obfitą i nawiedzane przez duchy z wysoka.

Przeto często mówił: „Baczcie, synowie, byście kiedyś nie opuścili tego miejsca. Jeśliby was wyrzucono na zewnątrz z jednej strony, wchodźcie z powrotem z drugiej, bo miejsce to jest naprawdę święte i mieszkanie Boga. Tutaj, gdy byliśmy nieliczni, Najwyższy pomnożył nas w liczbę; tutaj zapalił naszą wolę ogniem swej miłości; tutaj każdy, kto będzie się modlił pobożnym sercem, otrzyma to, o co by prosił, a ten, kto zgrzeszy, srożej będzie karany. Dlatego, wszyscy synowie, uważajcie to miejsce mieszkania Boga za godne czci i tutaj z całego serca uwielbiajcie Pana i dziękujcie Mu”.

U stóp Asyżu wznosi się bazylika Matki Bożej Anielskiej, wybudowana w XVI wieku. W samym centrum tej renesansowej świątyni znajduje się skromny kościółek benedyktyński z IX wieku, zwany Porcjunkulą. Pierwotny tytuł tego kościoła brzmiał – Najświętszej Maryi Panny z Doliny Jozafata. Według bowiem podania kapliczkę mieli ufundować pielgrzymi wracający z Ziemi Świętej. Mieli oni przywieźć grudkę ziemi z grobu Matki Bożej, który sytuowano w Dolinie Jozafata w Jerozolimie. Nazwę Matki Bożej Anielskiej prawdopodobnie nadał świątyni św. Franciszek z Asyżu. Legenda głosi, że słyszano często nad kapliczką głosy anielskie i dlatego dano jej tę nazwę. Na początku XIII w. kapliczka znajdowała się w stanie ruiny. Odbudował ją św. Franciszek zimą 1207/1208 roku i tu zamieszkał. Tu również w roku 1208 lub 1209 w uroczystość św. Macieja Apostoła (wtedy było to 24 lutego) Franciszek wysłuchał Mszy św. i usłyszał słowa Ewangelii:

„Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. (…) Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski” (Mt 10, 6-10).

Franciszek wziął te słowa do siebie jako nakaz Chrystusa. Zdjął swoje odzienie, nałożył na siebie habit, przepasał się sznurem, udał się do kościoła parafialnego św. Jerzego w Asyżu i zaczął na placu nauczać. Jeszcze w tym samym roku zgłosili się do niego pierwsi towarzysze: Bernard z Quinvalle i Piotr z Katanii, późniejszy brat Egidiusz. Obaj zamieszkali wraz z Franciszkiem przy kościółku Matki Bożej Anielskiej. Kiedy zebrało się już 12 uczniów Franciszka, nazwali się braćmi mniejszymi. Za cel obrali sobie życie pokutne i głoszenie Chrystusa, nawoływanie do pokuty i zmiany życia.
W roku 1211 benedyktyni z góry Subasio odstąpili Franciszkowi i jego towarzyszom kaplicę i miejsce przy niej, na którym ci wybudowali sobie ubogie szałasy. Porcjunkula stała się w ten sposób domem macierzystym zakonu św. Franciszka. Tu również schroniła się św. Klara z Offreduccio. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 r. odbyły się jej obłóczyny. Tak powstał II zakon (klarysek) pod pierwotną nazwą „Ubogich Pań”. Niebawem w ślady św. Klary poszła jej siostra, św. Agnieszka. Zamieszkały one tymczasowo u benedyktynek w pobliżu Bastii, zanim św. Franciszek nie wystawił dla nich klasztorku przy kościele św. Damiana. Franciszek zakończył swoje życie przy kościele Matki Bożej Anielskiej w 1226 roku.
11 kwietnia 1909 roku św. Pius X podniósł kościół Matki Bożej Anielskiej w Asyżu do godności bazyliki patriarchalnej i papieskiej. Nazwa Porcjunkula również była znana już za czasów św. Franciszka i być może przez niego została wprowadzona. Etymologicznie oznacza tyle, co kawałeczek, drobna część. Może to odnosić się do samej kapliczki, która była bardzo mała, jak również do posesji przy niej leżącej, także niewielkiej.

Litania do Królowej Aniołów _

Panie zmiłuj się nad nami !
Chryste zmiłuj się nad nami !
Panie zmiłuj się nad nami !
Chryste usłysz nas!
Chryste wysłuchaj nas !
Ojcze z nieba, Boże zmiłuj się nad nami !
Synu, Odkupicielu świata, Boże zmiłuj się nad nami !
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami !
Królowo Aniołów – módl się za nami
Królowo Archaniołów – módl się za nami !
Królowo Księstw – módl się za nami !
Królowo Zwierzchności – módl się za nami !
Królowo Mocarstw – módl się za nami !
Królowo Tronów – módl się za nami !
Królowo Cherubinów – módl się za nami !
Królowo Serafinów – módl się za nami !
Królowo wszystkich zastępów niebieskich – módl się za nami !
Królowo Aniołów, poczęta bez grzechu pierworodnego – módl się za nami !
Królowo Aniołów, której chwała i cuda mnożą się z każdym dniem – módl się za nami !
Królowo Aniołów, która uzdrawiasz chorych, wskrzeszasz Zmarłych i nawracasz grzeszników–módl się za nami !
Królowa Aniołów, podziwiana przez Boga, aniołów i świętych – módl się za nami !
Królowo Aniołów, Wspomożycielko nasza w każdej potrzebie – módl się za nami !
Królowo Aniołów, nie opuszczająca tych, którzy w tobie pokładają zaufanie ; – módl się za nami !
Królowo Aniołów, która przywracasz wzrok ślepym i łagodzisz cierpienie ; – módl się za nami !
Królowo Aniołów, która lubisz być tak nazywana ; – módl się za nami !
Królowo Aniołów, która udzielasz wszelkich łask wzywającym ciebie ; – módl się za nami !
Królowo Aniołów, chroniąca przed piekłem tych, którzy noszą Twój szkaplerz – módl się za nami !
Królowo Aniołów, usuwająca wszelkie przeszkody z drogi tych, którzy pragną poświęcić się Twojemu Synowi – módl się za nami !
Królowo Aniołów, która pouczyłaś tak wielu świętych – módl się za nami !
Ty, którą Bóg Ojciec cieszy się jako ukochaną córką – módl się za nami !
Ty, którą Syn Boży czci jako swa Matkę Niepokalaną – módl się za nami !
Ty, która Duch Święty miłuje jako wierną oblubienicę – módl się za nami !
Ty, która przewodzisz Zastępom Niebieskim – módl się za nami !
Życie nasze – módl się za nami !
Radości nasza – módl się za nami !
Nadziejo nasza – módl się za nami !
Nasza Orędowniczko u Pana – módl się za nami !
Ty, której nikt nie wzywa na próżno – módl się za nami !
Ty, której, po Bogu, najwięcej zawdzięczamy – módl się za nami !
Ty, która dokonałaś tak wielu cudów– módl się za nami !
Ty, której kłaniają się aniołowie
Królowo Aniołów, mocna Sercem Twojego Syna, wybaw nas od zagrażającego nam zła.
Królowo Aniołów, doskonała wyznawczyni Boskości, wyjednaj dla nas umiłowanie Boga.
Królowo Aniołów, największe dzieło Ducha Świętego, wyjednaj dla nas doskonałe posłuszeństwo wobec Jego podszeptów.
JEZU, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam Panie!
JEZU, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas Panie!
JEZU, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami Panie!
Chryste, usłysz nas!
Chryste, łaskawie wysłuchaj nas!
K. Módl się za nami Święta Boża Rodzicielko,
W. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się:
Boże, który dałeś nam dostojną Królową Aniołów, władającą w niebie i na ziemi, spraw byśmy mogli zaznać Jej niezwykłej opieki, gdy pogrążeni w niedoli, wezwiemy Ją tym chwalebnym tytułem.
Przez Chrystusa, Pana Naszego.
Amen.

2 sierpnia

Błogosławiony August Czartoryski, prezbiter

Nie posyłają swoich dzieci do szkoły, tylko uczą je w domu

Szanowny Panie, chciałybyśmy dziś opowiedzieć Panu o bardzo ciekawej konferencji, którą zorganizowałyśmy w Płocku we współpracy z tamtejszymi rodzicami. Dotyczyła ona edukacji domowej — tematu tak bardzo zbieżnego z misją Konfederacji Kobiet. Zaproszone mamy podzieliły się mnóstwem bardzo interesujących przemyśleń i anegdot, z których choć część chciałybyśmy pokrótce Panu przybliżyć. Być może edukacja domowa to dla Pana zupełnie nieznany temat. Łatwo wtedy o krzywdzące stereotypy. Po to właśnie było to spotkanie — by przedstawić prawdziwe oblicze nauczania domowego. Od kuchni, zza kulis, w praktyce! Cieszymy się, bo zainteresowanie tą formą nauki cały czas rośnie. Same byłyśmy zaskoczone, w jak szybkim tempie! Proszę sobie wyobrazić, że obecnie w domu uczy się aż blisko 19 tysięcy dzieci i młodzieży. To oczywiście kropla w morzu, jeśli spojrzy się na ogólną liczbę 4,7 mln uczniów, ale porównując te dane do poprzednich lat, widać rekordowy skok. Mamy opowiadały, jak uczą swoje dzieci O tym, dlaczego rodzice rezygnują z posyłania swoich pociech do szkoły, opowiadały cztery mamy — Ewa Zaręba, mama siedmiorga dzieci, w tym trojga w edukacji domowej, Magda Karpienia — mama trojga dzieci uczących się w domu, Zuzanna Zarzycka, mama pięciorga dzieci, w tym dwojga w nauczaniu domowym, oraz Sylwia Jabs której najstarszy syn spośród czworga dzieci właśnie skończył szkołę podstawową i będzie kontynuował naukę w domu na poziomie liceum. Dlaczego zaproszone mamy wraz ze swoimi mężami wybrały tę wciąż nietypową ścieżkę? Ile rodzin, tyle motywacji! Bez wątpienia niebagatelną rolę we wzroście zainteresowania edukacją domową odegrały obostrzenia związane z pandemią, które zamknęły dzieci w domu i przykuły je do ekranów na długie godziny. Z badań Fundacji Edukacji Zdrowotnej i Psychoterapii wynika, że w czasie nauki zdalnej dzieci spędzały przed komputerami średnio aż 9 godzin dziennie! To więcej niż etat! Wielu rodzicom się to nie podobało, zwłaszcza że taka nauka często przynosiła mizerne efekty i tak większość materiału dzieci musiały opanować z rodzicami. — Ale nawet abstrahując od pandemii, proszę zauważyć, że rodzice posyłający dzieci do szkoły też uczą je w domu: muszą nadrobić materiał, odrobić pracę domową, przypilnować, by dziecko nauczyło się do klasówki — wskazywała Zuzanna Zarzycka. — Niejednokrotnie przeciąga się to do późnego wieczora i na bycie razem czy cokolwiek innego nie starcza już czasu. A to przecież takie ważne, by rodzina mogła spędzać ze sobą czas. Po prostu! Ewa Zaręba wyjaśniała z kolei, że choć początkowo w ogóle nie zakładała takiego scenariusza dla swojej rodziny, na jej decyzję kluczowy wpływ miały słowa ks. Grzegorza Śniadocha, które przeczytała na stronie białostockiego duszpasterstwa: Obowiązkiem, naturalnym prawem i pierwszym zadaniem małżonków jest wychowanie potomstwa dla chwały Bożej. Nauczanie dzieci w domu rodzinnym, tak jak to się odbywało przez całe wieki jest sposobem, aby prawdziwa radość i pokój powróciły do naszych rodzin. Natomiast dla Sylwii Jabs, która o edukacji domowej dowiedziała się z artykułu w „Gościu Niedzielnym”, bardzo ważna była ochrona ich dzieci przed seksualizacją. — Gdy nasze najstarsze dziecko szło do szkoły, wybuchła jedna z pierwszy afer związanych z wulgarną edukacją seksualną — wspominała prelegentka. Małżonkowie nie chcieli, by ich dzieci były karmione treściami, które są sprzeczne z ich systemem wartości, a trud włożony w wychowanie był niweczony. — A ja po prostu nie lubię rano wstawać — tak pół żartem pół serio skwitowała Magda Karpienia. A już bardziej na poważnie podkreślała wolność, którą daje nauczanie w domu. Elastyczność i brak presji sprzyjają nauce i rozwojowi zainteresowań. Obok powodów religijnych, wychowawczych i rodzinnych ważne, choć nie kluczowe, są też względy edukacyjne. W szkole każdy przedmiot jest równie ważny i dziecko musi nad nim pracować, by dostać jak najlepsze oceny, zaliczyć kartkówki, sprawdziany, odpytywanie przy tablicy. Często na to, co jest dla niego naprawdę interesujące, zwyczajnie brakuje czasu. Odwrotnie jest podczas nauki w domu. Dziecko po prostu ma czas, by się uczyć! Edukacja domowa od kuchni Mamy opowiadały, jak w praktyce wygląda nauka w ich domu. Pani Sylwia i pani Magda, które mają w tym największe doświadczenie, przyznawały, że w kilkuletniej już przygodzie z nauczaniem domowym przetrenowały już chyba wszystkie możliwe sposoby nauki. — Na różnych etapach nauki sprawdzało się różne podejście — mówiły zgodnie. I rzeczywiście — z wypowiedzi mam wynikało, że młodsze dzieci, które dopiero uczą się czytać, pisać i liczyć, lepiej odnajdują się w ustalonym rytmie i pewnej dyscyplinie. Ale starsze dzieci właściwie uczą się same. Mole książkowe ciągnie do książek, umysły ścisłe do rachunków, łamigłówek, zadań. — U nas nauka zawsze zaczyna się od historii, bo moje dzieci ją po prostu uwielbiają — opowiadała Sylwia Jabs. — Uczą się blokami. Materiał z danej klasy dla dwóch przedmiotów przerabiają w dwa-trzy miesiące, potem zdają egzamin, a następnie biorą się za kolejne przedmioty. — To my, rodzice, musimy się „odszkolnić”, wyjść ze schematycznego myślenia o nauce. Moje dzieci na jednej, dwóch wędrówkach z mężem po lesie potrafią poznać program jednej klasy z przyrody czy biologii — wskazywała Magda Karpienia, która wraz z mężem prowadzi inicjatywę „Czas na las”. —Trzeba zmienić również sposób myślenia o szkolnym ocenianiu. Gdy zrozumiałam, że traktowałam oceny na egzaminach moich dzieci jako sprawdzian mnie samej, moich kompetencji jako matki, odpuściłam i teraz w ogóle nie zwracamy z mężem uwagi na oceny dzieci. Mamy zaproszone do udziału w konferencji podkreślały, że zdają sobie sprawę, że edukacja domowa nie jest dla każdego, ale sprawdza się w przypadku ich rodzin. Zwłaszcza że i szkolne życie potrafi być wcale nie mniej trudne i wymagające. — Czasami, w chwilach kryzysu, gdy było mi ciężko i chciałam zrezygnować, zawsze tak się jakoś układało, że zupełnie przypadkiem rozmawiałam z jakąś koleżanką, która żaliła mi się na problemy, z którymi mierzą się jej dzieci w szkole — mówiła Sylwia Jabs. To za każdym razem umacniało ją w powziętej decyzji. Jak humanista uczy fizyki? Musimy przyznać, że konferencja wywołała duże zainteresowanie. Uczestnicy mieli do zaproszonych mam sporo pytań. Na przykład o to, jak ktoś, kto w szkole był zupełną nogą z przedmiotów ścisłych, może nauczyć dziecko fizyki. I odwrotnie — jak umysł ścisły uczy przedmiotów humanistycznych. Mamy wyjaśniały, że wspierają się pomocami naukowymi w Internecie, które są teraz na naprawdę wysokim poziomie, a także — w razie kłopotów — korzystają z pomocy zaprzyjaźnionych osób czy bliskich w rodzinie. Nie zabrakło również bardzo ważnego pytania: o kontakty społeczne. To istotne zwłaszcza dziś, gdy podwórka świecą pustkami. Jednak i to okazało się nie być problemem, zwłaszcza w rodzinach wielodzietnych, gdzie nie da się narzekać na brak towarzystwa. Mamy podkreślały, że ich dzieci mają kontakt z rówieśnikami podczas licznych zajęć dodatkowych, takich jak harcerstwo, skauting, sporty walki, tańce itp. Są to wartościowe znajomości, zawierane z wyboru, a nie z przypadku. A dzięki nauce w domu, które zajmuje o wiele mniej godzin niż nauka w szkole, mają czas i na kolegów, i na rozwój swoich pasji. Budujmy kulturę poświęcenia Cieszymy się, że konferencja była taka udana. To nasze zadanie jako Konfederacji Kobiet — wspieranie kobiet, które wybrawszy taki model edukacji, na co dzień ofiarowują swój czas, wiedzę, umiejętności i talenty najbliższym, które stawiają relacje z nimi na czele hierarchii wartości, które wreszcie każdego dnia pośród kuchennych naczyń, wychowawczych trudów, kaszek i pieluszek, a także — jak powyżej opisane mamy — również pośród podręczników i zeszytów formują najmłodsze pokolenie Polaków, by wyrośli na prawych, mądrych i wolnych dorosłych. Włączenie się w organizację konferencji było możliwe dzięki naszym Darczyńcom, którym jeszcze raz serdecznie dziękujemy ale też na koniec tego listu chcemy prosić Pana o wsparcie. Aby tego typu konferencje i wszystkie przedsięwzięcia, które planujemy, by promować kobiecość, macierzyństwo i kulturę poświęcenia, tak bardzo zapomnianą we współczesnym świecie, miały szansę urzeczywistnienia, potrzebujemy środków finansowych. Im więcej ich będzie, tym większy zasięg będą miały nasze działania zmierzające do tego, by przywrócić właściwie rozumianej kobiecości należne jej miejsce w społeczeństwie. Liczymy na Pana pomoc! Łączymy wyrazy szacunku

P.S. Miło nam powiadomić Pana, że na naszej stronie wkrótce będzie dostępny kolejny odcinek „Rozmów Konfederacji Kobiet” — tym razem rozmawiamy z Ewą Zarębą właśnie o edukacji domowej. Zachęcamy do zapoznania się z ciekawymi argumentami rodziców, którzy nie posyłają swoich dzieci do szkoły, tylko uczą je w domu.

Konfederacja Kobiet RP działa wyłącznie dzięki hojności Darczyńców.
Każde wpłacone 20, 50 czy 100 zł wspiera głos polskich kobiet!

Można nas również wesprzeć wykonując tradycyjny przelew w dowolnej wysokości na konto:

NEST Bank 04 2530 0008 2016 1064 9314 0001
Konfederacja Kobiet RP
ul. Plac Grzybowski 3/5, 00-115 Warszawa

Dziękujemy!

This e-mail contains graphics, if you don’t see them » view it online. (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_acymailing&ctrl=archive&task=view&mailid=13&key=WGgwxuqt&subid=9-5S2gB6rBXMLujU )

Gazeta Warszawska

This issue will present the 5 last articles.

Arkadiusz Miksa (Klub im. Romana Dmowskiego Warszawa): Wywołanie powstania warszawskiego to była zbrodnia przeciwko Narodowi polskiemu! (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8064:arkadiusz-miksa-klub-im-romana-dmowskiego-warszawa-wywolanie-powstania-warszawskiego-to-byla-zbrodnia-przeciwko-narodowi-polskiemu&catid=12:video

La ORACIÓN DEL CORAZÓN (cantada) | The JESUS PRAYER (sung) (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8063:la-oracion-del-corazon-cantada-the-jesus-prayer-sung-2&catid=12:video

https://www.youtube.com/watch?v=mfzXHDBSaIQ

Read More (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8063:la-oracion-del-corazon-cantada-the-jesus-prayer-sung-2&catid=12:video

ENCYKLIKA PIUSA XII O ŚW. ANDRZEJU BOBOLI Invicti athletae Christi (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8062:encyklika-piusa-xii-o-sw-andrzeju-boboli-invicti-athletae-christi&catid=11:sancta-ecclesia

ENCYKLIKA PIUSA XII O ŚW. ANDRZEJU BOBOLI
Invicti athletae Christi
W trzechsetną rocznicę męczeństwa św. Andrzeja Boboli Papież Pius XII ogłosił w dniu 16 maja 1957 roku encyklikę, która wysławia heroiczną
miłość i zapał apostolski św. Andrzeja, a na zakończenie daje szereg praktycznych wskazań, jak jego zasady wcielać w życie codzienne. Jest to
jedyny w historii papieski dokument tej rangi poświęcony w całości jednemu świętemu!

Read More (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8062:encyklika-piusa-xii-o-sw-andrzeju-boboli-invicti-athletae-christi&catid=11:sancta-ecclesia

Doniosłość i aktualność misji św. Andrzeja Boboli jako patrona Polski… – ks. prof. Tadeusz Guz (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8061:donioslosc-i-aktualnosc-misji-sw-andrzeja-boboli-jako-patrona-polski-ks-prof-tadeusz-guz&catid=12:video

Read More (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8061:donioslosc-i-aktualnosc-misji-sw-andrzeja-boboli-jako-patrona-polski-ks-prof-tadeusz-guz&catid=12:video

Czy naród ukraiński jest nam wrogi i co z wybaczeniem? Witold Listowski i Sławomir Zakrzewski (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?option=com_content&view=article&id=8060:czy-narod-ukrainski-jest-nam-wrogi-i-co-z-wybaczeniem-witold-listowski-i-slawomir-zakrzewski&catid=12:video

If you’re not interested any more » unsubscribe (
http://www.gazetawarszawska.com/index.php?subid=9&option=com_acymailing&ctrl=user&task=out&mailid=13&key=5S2gB6rBXMLujU )

NOWENNA DO ŚW. TERESY OD KRZYŻA, 31 LIPCA – 08 SIERPNIA

Szanowni Państwo, czy słyszeli już Państwo, że Unia Europejska zamierza zmusić Polskę i inne kraje Europy do akceptacji adopcji dzieci przez pary jednopłciowe? Czy wiedzą Państwo, iż Ursula von der Leyen pracując nad „Strategią równości LGBT” stwierdziła, że „Jeżeli jesteś rodzicem w jednym kraju, jesteś rodzicem w każdym kraju.” i w myśl tej zasady Komisja Europejska zamierza zobligować wszystkie kraje członkowskie do akceptacji aktów, wydanych przez inne kraje wspólnoty? Czy wiedzą Państwo, że w praktyce oznaczałoby to, że adopcja dokonana przez homoseksualistów np. w Niemczech musiałaby być uznawana również w Polsce?   Jeżeli również Państwu leży na sercu troska o dzieci, zachęcamy do podpisania petycji „STOP narzucaniu homoadopcji!” poprzez kliknięcie w poniższą grafikę:     Z wyrazami szacunku Zespół Instytutu Ordo Iuris Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris jest fundacją i prowadzi działalność tylko dzięki hojności swoich Darczyńców. Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa (22) 404 38 50 www.ordoiuris.pl

Tymczasem dziękuję Państwu bardzo za wszystko co Państwo robią w imieniu całej społeczności CitizenGO!

Paweł Woliński z całym zespołem CitizenGO

P.S.- Czy zechcą Państwo wesprzeć pracę CitizenGO? Społeczność CitizenGO będzie działać nieustannie, dzień po dniu i rok po roku, aby bronić życia, rodziny i wolności. Aby było to możliwe, CitizenGO potrzebuje Państwa stałego wsparcia, teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Jeśli są Państwo dumni z naszej pracy i mają Państwo taką możliwość, proszę rozważyć stałe wsparcie dla naszej organizacji. Nawet 10 zł miesięcznie daje nam możliwość, by kontynuować naszą walkę.

Niedziela, 31 lipca 2022

XVIII NIEDZIELA ZWYKŁA 

                                 

                                               

Synowie i Córki! W imię Pana, który nas umiłował, pokój wam i pozdrowienia.

Ponieważ wielkie i obfite są dobrodziejstwa Boże względem was, dlatego wasze święte i szlachetne dusze napawają mnie ogromną radością. Otrzymaliście bowiem zaszczepioną w was łaskę, duchowy dar. Z tego powodu raduję się także nadzieją własnego zbawienia, bo widzę Ducha wylanego na was z przeobfitego źródła Pana. Oto, jak wielce urzeczony jestem waszą postawą tak bardzo przeze mnie upragnioną.

Tak właśnie przekonany jestem i w pełni tego świadom, bo wiele do was przemawiałem. Pan towarzyszył mi na tej świętej drodze. I to właśnie jest dla mnie wezwaniem, aby miłować was bardziej niż siebie samego. Doskonała bowiem wiara i miłość mieszkają w was poprzez nadzieję życia wiecznego. Wiedząc przeto, iż jeśli dołożę starania, aby się podzielić z wami tym, co sam otrzymałem, moją zapłatą będzie posługiwanie takim jak wy, postanowiłem napisać wam krótko, abyście wraz z wiarą mieli też doskonałą wiedzę.

Otóż trzy są nauki Pana: nadzieja życia, początek i kres naszej wiary; sprawiedliwość, początek i kres sądu; miłość, radosne i pogodne świadectwo czynów sprawiedliwych. Pan bowiem dał nam przez proroków znajomość rzeczy przeszłych i obecnych oraz pozwolił zakosztować rzeczy przyszłych. Skoro zaś widzimy, że wszystko dokonuje się w zapowiedzianym porządku, powinniśmy coraz pilniej postępować drogą bojaźni Bożej. Ja zaś, nie jako nauczyciel, ale wasz brat, udzielę wam pouczeń, z których moglibyście zaczerpnąć otuchy na dni obecne.

Ponieważ „dni są złe”, a przeciwnik działa, trzeba nam czuwać nad sobą i pilnie strzec woli Bożej. Otóż wiarę naszą wspierają bojaźń i wytrwałość, sprzymierzeńcami są cierpliwość i opanowanie. Jeśli te cnoty pozostaną nietknięte przed Panem, wtedy z radością dołączą się do nich: mądrość, rozumienie, poznanie i wiedza.

Pan bowiem pouczył za pośrednictwem wszystkich proroków, iż nie potrzebuje ofiar, całopaleń ani obiat. Oto, co kiedyś powiedział: „Co Mi po mnóstwie waszych ofiar – mówi Pan. Syt jestem całopaleń i tłuszczu baranów, krwi wołów i kozłów nie pragnę. Nie przychodźcie, by stanąć przede Mną. Któż tego żądał od was? Nie wydeptujcie moich przedsionków. Gdy przyniesiecie ziarno, będzie to na próżno. Obrzydła Mi woń kadzideł; nie mogę ścierpieć waszych świąt i uroczystości”.

 

 

                                                     

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Księga Koheleta jest tajemniczym utworem. Oto mamy bohatera, Koheleta, który jest człowiekiem znudzonym, a nawet zawiedzionym światem. Wyraża to w swoim słynnym zdaniu: Marność nad marnościami, wszystko jest marnością. Taka postawa może skutkować pesymizmem, a nawet rozpaczą. Jednakże księgę tę należy czytać w kontekście, jako całość oraz co najważniejsze, w kontekście Jezusa Chrystusa. Słowa z początku księgi są echem łacińskiego tłumaczenia świętego Hieronima, który użył łacińskiego słowa vanitas (marność). Jednakże, gdy się spojrzy na oryginał hebrajski, to zobaczymy, że nie jest to dokładne tłumaczenie. W tekście hebrajskim mamy hevel, co oznacza dosłownie para, dym, czyli coś nietrwałego i ulotnego. Zatem odnośne zdanie należałoby przełożyć: Ulotność nad ulotnością, wszystko jest ulotne. Kohelet nie dostrzega wartości życia, ponieważ wszystko przemija. Jaki zatem jest sens istnienia? Odpowiedź odnajdujemy pod sam koniec księgi, gdzie autor, którym wcale nie jest Kohelet, zwraca się do czytelnika: Wysłuchawszy tego wszystkiego Boga się bój i przykazań Jego strzeż, bo cały w tym człowiek. Sensem życia jest zatem miłość do Pana Boga i przestrzeganie Jego przykazań, a najpełniejszym sensem jest Jezus Chrystus, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.

Komentarz do psalmu

Psalm 95 jest często używany w Kościele. W Brewiarzu pełni funkcje psalmu wezwania, czyli zaproszenia do wspólnej modlitwy. Już pierwsze słowa psalmu zachęcają do radosnego uwielbienia Pana Boga. Jednakże utwór ten może stanowić dla modlącego się człowieka problem. Nie zawsze jesteśmy radośni i uśmiechnięci, często nachodzi nas smutek i przygnębienie. Jak zatem mamy uwielbiać Pana Boga w takim stanie? Odpowiedź dają kolejne wersety tego utworu. Oto bowiem psalmista roztacza przed słuchaczami obraz Boga Wszechmogącego, do którego należy cała ziemia, zarówno otchłanie morskie, jak i najwyższe góry. Bóg okazuje swoją wszechmoc, również w Opatrzności nad Ludem Bożym, czyli Kościołem oraz nad każdym człowiekiem. Uświadomienie sobie tej Mocy Bożej może wyzwolić w modlącym się człowieku wdzięczność i radość wobec Stworzyciela. Pisarz chrześcijański, Clive Staples Lewis w swoich Rozważaniach o Psalmach, zauważył ciekawą rzecz, mianowicie, że psalmy wymagają od nas całkowitego zaangażowania rozumu jak i wyobraźni. Ta ostatnia bowiem może uzmysłowić nam poetyckie obrazy użyte w Psałterzu. Dlatego księga ta, jak i konkretny psalm, będą dla nas owocne, jeśli wejdziemy w nie całkowicie rozumem i sercem.

Komentarz do drugiego czytania

Święty Paweł często poruszał w swoich listach temat nowego życia chrześcijan. Nie inaczej jest w Liście do Kolosan. Apostoł Narodów ogłasza swoim czytelnikom, że zmartwychwstali z Chrystusem. Jak to jest możliwe, skoro dzień Paruzji jeszcze nie nadszedł? Święty Tomasz z Akwinu dał piękne wyjaśnienie tego ustępu. Zmartwychwstanie Chrystusa sprawiło, że na nowo pojawiła się nadzieja w naszych sercach na życie wieczne. Wydarzenie to skutkowało również możliwością wylania Ducha Świętego do serc wierzących w Jezusa, a to z kolei spowodowało duchowe zmartwychwstanie, czyli życie człowieka w sprawiedliwości. Oba wymiary będą miały swoje dopełnienie w przyszłym cielesnym zmartwychwstaniu. W tym czasie oczekiwania chrześcijanin ma zwalczać w swojej duszy i swoim ciele złe popędy. Święty Paweł skupia się na trzech grzechach: nieczystości, chciwości i kłamstwie, które mają być zastąpione przez czystość, hojność i prawdę. Jeśli chcemy poznać czy żyjemy życiem chrześcijańskim, zróbmy rachunek sumienia z tego, ile jest we mnie nadziei na życie bez końca z Bogiem i ile myśli poświęcam sprawom duchowym. Prawda o sobie samym może mnie ugruntować w dobrym lub zmusić do rewizji życia.

Komentarz do Ewangelii

Bohater dzisiejszej Ewangelii mógłby być wzorem dla współczesnych biznesmenów. Oto przedsiębiorca, który analizuje ilość posiadanych plonów, zastanawia się, gdzie je zmagazynować, dokonuje decyzji o zburzeniu starych magazynów i budowie nowych. Realizuje zatem inwestycję długoterminową. Wzór cnót dla dzisiejszych menadżerów. Jednak umiera gwałtownie i Pan Jezus ukazuje go jako negatywny przykład dla swoich słuchaczy. Gdzie zatem tkwił jego błąd? Można to zrozumieć, konfrontując jego postawę z innymi bohaterami biblijnymi, którzy również byli majętni. Weźmy króla Dawida. Był bogaty, ale za wszystko dziękował Panu Bogu w psalmach i pieśniach. Drugim przykładem może być Zacheusz, nawrócony zwierzchnik celników z Jerycha, który po spotkaniu z Panem Jezusem dużą część swojego majątku rozdał ubogim. Możemy podejrzewać, że długość życia bogacza z przypowieści była z góry wyznaczona przez Pana Boga, jednakże gdyby był on wdzięczny Najwyższemu za Jego dary, gdyby planował wspierać ubogich, to stanąłby przed Bogiem z inną duszą, nie narcystyczną i egoistyczną, tylko miłosierną i otwartą. Zastanówmy się dzisiaj, co posiadamy, za co możemy dziękować Panu Bogu i jak wspierać najuboższych. Jałmużna wobec ubogich jest bowiem naszym bogactwem u Boga.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego

 

 

31 lipca

Święty Ignacy z Loyoli, prezbiter

 

 

Inigo Lopez urodził się w roku 1491 na zamku w Loyola w kraju Basków (Hiszpania), jako trzynaste dziecko w zamożnym rycerskim rodzie. O jego wczesnej młodości mało wiemy. Otrzymał staranne wychowanie. Był paziem ministra skarbu króla hiszpańskiego, następnie służył jako oficer w wojsku wicekróla Nawarry. Nosił długie włosy, spadające mu aż do ramion, różnobarwne spodnie i kolorową czapkę. Publicznie najchętniej pojawiał się w pancerzu rycerza, nosząc miecz, sztylet i oręż wszelkiego rodzaju. Kiedy po latach opowiadał współbraciom o swoim życiu, wyznał, że do 30-tego roku życia oddawał się marnościom świata, że z próżnej żądzy sławy jego największą rozkoszą były ćwiczenia rycerskie. W czasie walk hiszpańsko-francuskich znalazł się w oblężonej Pampelunie. Zraniony poważnie w 1521 r. przez kulę armatnią w prawą nogę, został przewieziony do rodzinnego zamku.
Długie miesiące rekonwalescencji były dla niego okresem łaski i gruntownej przemiany. Dla skrócenia czasu prosił o powieści rycerskie, ale na zamku ich nie było. Podano mu więc książkę znaną w całym średniowieczu, którą napisał bł. Jakub de Voragine – Złotą legendę. Bratowa podała mu ponadto Życie Jezusa Ludolfa de Saksa. Gdy tylko Inigo wyzdrowiał (chociaż na nogę kulał całe życie), opuścił rodzinny zamek i udał się do pobliskiego sanktuarium maryjnego, Montserrat. Zdumionemu żebrakowi oddał swój kosztowny strój rycerski. Przed cudownym wizerunkiem Maryi złożył swoją broń. Stąd udał się do Manrezy, gdzie zamieszkał w celi, użyczonej mu przez dominikanów. I tu jednak wydawało mu się, że ma za wiele wygód. Dlatego zamieszkał w jednej z licznych grot. Aby zdławić w sobie starego, próżnego, ambitnego człowieka, nie golił się ani nie strzygł, pościł codziennie i biczował się, nie obcinał paznokci, nie nakrywał głowy. Codziennie bywał u dominikanów na Mszy świętej. Oddawał się modlitwie i rozważaniu Męki Pańskiej. Szatan dręczył go gwałtownymi pokusami aż do myśli o samobójstwie. W takich zmaganiach powstał szkic jego najważniejszego dzieła, jakim są Ćwiczenia duchowne. Formę ostateczną otrzymały one dopiero w 1540 roku. Były więc owocem 19 lat przemyśleń i kontemplacji.
Pragnąc nawiedzenia Ziemi Świętej i męczeństwa z rąk Turków, Ignacy zupełnie wyczerpany z sił, po prawie rocznym pobycie w Manrezie, przez Rzym i Wenecję udał się w pielgrzymkę. Żył z użebranych pieniędzy i czynionych po drodze przysług. W 1523 r. dotarł szczęśliwie do celu. Chciał tam pozostać do końca życia, dopiero w wyniku nalegań tamtejszego legata papieskiego wrócił do kraju. W drodze był dwukrotnie więziony pod zarzutem szpiegostwa. Po długiej podróży powrócił do Barcelony, gdzie przez dwa lata uczył się języka łacińskiego. Nie wstydził się zasiadać w ławie szkolnej z dziećmi, chociaż miał już wówczas 34 lata. Potem udał się do Alkala, by na tamtejszym uniwersytecie studiować filozofię. Wolny czas poświęcał nauczaniu prawd wiary prostych ludzi. Mieszkał w szpitalu i utrzymywał się za posługę oddawaną chorym.
Jego żebraczy strój i niezwykły tryb życia wzbudziły u niektórych nadgorliwców podejrzenie, czy przypadkiem Ignacy nie należy do sekty alumbrado, która w tym czasie niepokoiła w Hiszpanii władze kościelne. Dostał się nawet do więzienia, które było w posiadaniu Świętej Inkwizycji. Po uwolnieniu z niego podążył do Salamanki, by na tamtejszym uniwersytecie kontynuować swoje studia (1527). I tu inkwizycja go zauważyła – ponownie trafił do więzienia. Przykre przesłuchania zniósł z radością dla Pana Jezusa. Po uwolnieniu z więzienia, w którym był kilka tygodni, powrócił do Barcelony, a stąd udał się do Paryża (1528). Miał już wówczas 37 lat. Utrzymywał się znów z żebraniny. Dla uzbierania koniecznych opłat w wolnych miesiącach udał się w charakterze żebraka do Belgii i Anglii.

Na uniwersytecie paryskim Ignacy zapoznał się i zaprzyjaźnił ze św. Piotrem Faberem i ze św. Franciszkiem Ksawerym. Do ich trójki dołączyli niebawem Jakub Laynez, Alfons Salmeron, Mikołaj Bobadilla, Szymon Rodriguez i Hieronim Nadal. Wszyscy zebrali się rankiem 15 sierpnia 1534 roku w kapliczce na zboczu wzgórza Montmartre i tam w czasie Mszy świętej, odprawionej przez Piotra Fabera, który miesiąc wcześniej otrzymał święcenia kapłańskie, złożyli śluby ubóstwa, czystości oraz wierności Kościołowi, a zwłaszcza Ojcu Świętemu. W ten sposób powstał nowy zakon, zwany Towarzystwem Jezusowym.
Wszyscy skierowali swoje kroki do Wenecji, by stamtąd odpłynąć do Ziemi Świętej, nawracać niewiernych i z ich ręki ponieść śmierć męczeńską. Do pielgrzymki jednak nie doszło, gdyż Turcja prowadziła właśnie wojnę z Wenecją. Udali się więc do Rzymu, aby przedstawić się papieżowi i oddać się do jego dyspozycji. Paweł III przyjął ich życzliwie. Korzystając z jego zachęty, wszyscy przyjęli święcenia kapłańskie (1536), oddali się posłudze chorym w szpitalach i nauczaniu prawd wiary wśród dzieci. Papież polecił, by Ignacy nakreślił szkic konstytucji nowego zakonu. Ignacy uczynił to pod nazwą Formuła Instytutu. Papież po przejrzeniu jej zażądał, by napisać całe konstytucje. Po wielu przeszkodach Rzym zatwierdził je w 1540 roku.

Liczba członków Towarzystwa bardzo szybko rosła. Już w roku następnym (1541) św. Franciszek Ksawery został zaproszony do Indii. W tym samym czasie św. Piotr Faber głosił słowo Boże w północnych Włoszech, w południowej Francji i w Hiszpanii. W roku 1541 zebrała się pierwsza kapituła generalna. Przełożonym generalnym jednogłośnie został wybrany Ignacy. W tym samym roku papież oddał jezuitom do dyspozycji kościół w Rzymie pw. Matki Bożej della Strada (Patronki w drodze). W roku 1542 jezuici założyli w Coimbrze (Portugalia) słynne kolegium, które miało się stać zawiązką uniwersytetu. W 1550 r. do zakonu zgłosił się sam wicekról Katalonii, książę Gandii, św. Franciszek Borgiasz.
Przez ostatnich 16 lat życia Ignacy był przykuty do swojego biurka i rzadko opuszczał progi domu generalnego swego zakonu, by być zawsze do dyspozycji duchowych synów. Nękany różnymi chorobami i dolegliwościami, 30 lipca 1556 roku zapowiedział swoją śmierć i poprosił o udzielenie mu odpustu papieskiego. Współbracia zdziwili się. Kiedy zaś przypuszczali, że mu jest lepiej, po wieczerzy odeszli od jego łoża. Gdy jednak powrócili dnia następnego, Ignacy był już w agonii i zmarł na ich rękach 31 lipca 1556 r.
Pozostawił po sobie 7 tysięcy listów, zawierających nieraz cenne pouczenia duchowe, Opowiadanie pielgrzyma oraz Dziennik duchowy – świadectwo mistyki ignacjańskiej. W ewolucji chrześcijańskiej duchowości szczególne znaczenie mają Konstytucje zakonu, w których zniósł obowiązek wspólnego odmawiania oficjum, przestrzegania reguły klasztornej, nakazując w zamian praktykowanie codziennej modlitwy myślnej, a liturgię wskazując jako źródło życia duchowego. Szczególnie obfity owoc wydają do dziś Ćwiczenia duchowe – pierwowzór rekolekcji. W swoim nauczaniu Ignacy przypominał, że człowiek musi dokonać pewnego wysiłku, aby współpracować z Bogiem.