ks. Dominik Chmielewski – Bóg ma czas

ks. Dominik Chmielewski – Nowy poziom Bożej ochrony

Czasy, które idą są czasami Apokaliptycznymi! – ks. Dominik Chmielewski

59. «BÓL BYŁ ICH WIERNYM PRZYJACIELEM 

I PRZYBIERAŁ NAJROZMAITSZE 

FORMY I IMIONA»

W dalszym ciągu tego samego dnia. A, 2817-2830

Mówi Jezus: 

«Również i ta seria wizji kończy się. Dla pożytku i uspokojenia wymagających uczonych pokazywaliśmy ci wydarzenia, które poprzedzały Moje przyjście [na świat], towarzyszyły mu i następowały po nim. [Uczyniliśmy to] jednak nie tylko z ich powodu. [Zrobiliśmy to też] dlatego, że choć są [to wydarzenia] bardzo znane, to jednak ludzki sposób widzenia zniekształcił je różnymi elementami dorzuconymi w ciągu wieków. Zostało to jednak wybaczone, gdyż postępowano tak z chęci oddania Bogu większej chwały. Czyni to jednak nierealnym to, co jest tak piękne, gdy jest przedstawiane takim, jakim było naprawdę. W tych wizjach rzeczywistości ani Moja ludzka natura, ani człowieczeństwo Maryi nie jest umniejszone. Nie jest też znieważone Moje Bóstwo i Majestat Ojca oraz Miłość Trójcy Przenajświętszej. Dzięki tym [wizjom] raczej jeszcze bardziej jaśnieją zasługi Mojej Matki i Moja doskonała pokora. Dzięki nim jaśnieje dobroć wszechmocnego wiecznego Pana. Ukazaliśmy ci te wydarzenia, aby tobie oraz innym umożliwić zastosowanie [w życiu] tego, co jest w nich nadprzyrodzone, i dać wam je jako wzór życia. 

Dekalog to Prawo. Moja Ewangelia jest nauką, która czyni to Prawo jaśniejszym dla was, a podążanie za nim – droższym. To Prawo i ta Nauka wystarczyłyby dla waszego uświęcenia. Jednakże wszystko, co ludzkie, zbytnio przytłacza w was ducha. Dlatego też nie umiecie już podążać tymi drogami. Upadacie albo też zatrzymujecie się, zniechęceni. A jeśli ktoś chce was poprowadzić, przytaczając wam przykłady z Ewangelii, mówicie mu: “Ale Jezus, ale Maryja, ale Józef (i także wszyscy święci) nie byli tacy, jak my. Oni byli mocni. Natychmiast doznawali pociechy w swym cierpieniu. Nie odczuwali żadnych pokus. Byli istotami ponadziemskimi.” 

Mało cierpieli?! Nie doznawali pokus?!

Przeciwnie, ból był ich wiernym przyjacielem i przybierał najrozmaitsze formy i imiona. A co do pokus…

Nie posługujcie się niewłaściwym określeniem, nazywając “pokusami” [lub drobnymi uchybieniami] grzechy, które sprowadzają was na złą drogę. Nazywajcie je jasno grzechami i to jeszcze – głównymi.

A gdzie jest powiedziane, że nie byliśmy kuszeni? Mieliśmy oczy i uszy, które mogły widzieć i słyszeć. Szatan więc przesuwał przed nami i wokół nas te grzechy… ukazywał brud ich działania, [usiłował] skusić nas swymi podejrzeniami. Jednak naszą wolą dążyliśmy usilnie do tego, aby być miłymi w oczach Bożych. Dlatego też ta obrzydliwość i podejrzliwe [myśli wzbudzane przez szatana], zamiast doprowadzić do celu zamierzonego przez niego, prowadziły do czegoś przeciwnego. I tak im bardziej on się trudził [żeby nas zwieść], tym bardziej My uciekaliśmy się do światła Bożego. Czyniliśmy to z powodu odrazy do błotnistej ciemności, którą nam stawiał przed oczyma ciała lub ducha.

Silne uczucia w znaczeniu filozoficznym nie były nam obce. Miłowaliśmy więc ojczyznę. Lubiliśmy nasz mały Nazaret bardziej niż każdą inną miejscowość Palestyny. Uczucie wiązało nas z domem, krewnymi, przyjaciółmi. Dlaczego nie mielibyśmy żywić do nich uczuć? 

Nie pozwoliliśmy się jednak zniewolić tymi uczuciami, bo nic oprócz Boga nie może się stać panem [człowieka]. Uczucia uczyniliśmy sobie naszymi dobrymi towarzyszami. 

[por. Mt 2,23, Łk 2,39] I tak Moja Matka wydała okrzyk radości kiedy, po upływie około czterech lat, powróciła do Nazaretu i postawiła stopę w Swoim domu. Ucałowała ściany, w których wypowiedziane przez Nią “tak” otworzyło Jej łono na przyjęcie Kiełka Bożego. Józef pozdrowił z radością krewnych i bratanków, których liczba wzrosła i którzy podrośli. Uradował się widząc, że współmieszkańcy go pamiętali i zaraz zaczęli poszukiwać, z powodu jego uzdolnień. Ja byłem wrażliwy na przyjaźń i cierpiałem jakby duchowe ukrzyżowanie z powodu zdrady Judasza. I czy wynikło z tego jakieś zło? Nie, ponieważ ani Moja Matka, ani Józef nie postawili miłości do domu lub do krewnych ponad wolę Bożą.

[I Ja nie byłem zniewolony przez jakieś uczucia]. Dlatego, jeśli to było konieczne, nie powstrzymywałem się od słów mogących ściągnąć na Mnie nienawiść Hebrajczyków i niechęć Judasza. A wiedziałem, jak można było go pozyskać i potrafiłbym to uczynić. Wystarczyłyby pieniądze, aby go Sobie podporządkować. Podporządkowałbym go jednak nie Mnie – Zbawicielowi, lecz Mnie – bogaczowi. Gdybym chciał, mógłbym rozmnażać pieniądze. Przecież rozmnożyłem chleby. Nie przyszedłem jednak, żeby dostarczać ludzkich radości – nikomu, nawet Moim wybranym. Głosiłem ofiarę, wyrzeczenie, życie czyste, [zajmowanie] niskich stanowisk. Czy byłbym [dobrym] Nauczycielem, czy byłbym Sprawiedliwym, gdybym jednemu – tylko dlatego, że byłoby to środkiem zatrzymania go – dał pieniądze dla zaspokajania żądz duchowych i fizycznych?

Wielkimi w Moim Królestwie stają się ci, którzy czynią się “małymi”. [por. Mt, 20,24-28, Mk 10,41-45]. Kto chce być “wielki” w oczach świata, ten nie jest zdatny do królowania w Moim królestwie. Jest to słoma na posłania dla demonów. Wielkość bowiem świata kłóci się z Prawem Bożym. 

Świat nazywa “wielkimi” tych, którzy prawie zawsze nieuczciwymi środkami potrafią objąć lepsze stanowiska. Aby to osiągnąć, czynią z bliźnich podnóżek, na który wchodzą miażdżąc ich. “Wielkimi” nazywa się tych, którzy potrafią zabijać – moralnie lub materialnie zabijać – aby panować. Wymuszają stanowiska, zagarniają ziemie i zdobywają je dla siebie, ogołacając drugiego z bogactw osobistych lub społecznych. Świat często przestępców nazywa “wielkimi”. Nie, nie ma “wielkości” w przestępstwie. Wielkość tkwi w dobroci, w uczciwości, w miłości, w sprawiedliwości. Zobaczcie waszych “wielkich”, jakie zatrute podają wam owoce, zebrane w swym okrutnym demonicznym ogrodzie wewnętrznym! 

Chcę jednak [teraz] mówić o ostatniej wizji, a nie o czymś innym, co jest tak bezużyteczne, bo świat nie chce słuchać prawdy, która go dotyczy. 

[Ostatnia wizja] rzuca światło na szczególne zdanie, dwa razy przytoczone w Ewangelii Mateusza: “Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i udaj się do Egiptu” [por. Mt 2,13], oraz: “Wstań, weź Dziecię i Matkę Jego i wracaj do ziemi Izraela” [por. Mt 2,20]. Widziałaś też, że Maryja mieszkała sama w Swojej izbie, tylko z Dzieckiem. 

Bardzo zwalcza się [prawdę o] dziewictwie Maryi po urodzeniu [Jezusa] i o czystości Józefa. [Walczą z nią ci], którzy sami są zepsuci. Nie dopuszczają więc, żeby ktoś – będący [człowiekiem] jak oni – mógł być uskrzydlony i posiadać światłość. To nieszczęśnicy. Mają bowiem dusze bardzo zepsute, a umysł – bardzo zaprzedany ciału. Nie są więc zdolni pomyśleć, żeby ktoś im podobny mógł uszanować niewiastę, widząc w niej duszę, a nie ciało. Nie rozumieją, że ktoś może wznieść samego siebie do życia w klimacie nadprzyrodzonym i pragnąć [w życiu] nie ciała, lecz Boga.

Otóż tym osobom – które przeczą temu, co najpiękniejsze, tym gąsienicom niezdolnym stać się motylami, tym gadom, pokrytym śliną swej rozwiązłości, tym niezdolnym do zrozumienia piękna lilii – powiadam: Maryja była i pozostała Dziewicą. Jedynie Jej dusza została poślubiona Józefowi, jak duch Jej był złączony tylko z Duchem Bożym. Dzięki Jego działaniu poczęła Jedynego Syna, jakiego nosiła – Mnie: Jezusa Chrystusa, Jednorodzonego Syna Boga i Maryi. 

To nie jest jakaś tradycja, upiększona później przez pełen miłości szacunek dla Błogosławionej, która Mi była Matką. Jest to prawda, która była znana od pierwszych lat [chrześcijaństwa]. 

Mateusz nie urodził się po upływie wielu stuleci. Żył w czasach Maryi. Mateusz nie był też naiwnym, żyjącym w lasach ignorantem, skłonnym do uwierzenia w każdą bajkę. Pracował jako poborca podatków, jak powiedzielibyście dzisiaj. My zaś nazywaliśmy go “celnikiem”. Umiał patrzeć, słuchać, rozumieć, odróżniać to, co prawdziwe, od tego, co nieprawdziwe. Mateusz nie usłyszał o tych sprawach od osób trzecich. Zebrał je z ust Maryi, bo miłość do Nauczyciela i do prawdy skłoniła go do postawienia Jej pytań. 

Nie sądzę, żeby nawet współcześni wrogowie Maryi posądzali Ją o okłamywanie. Zresztą sami Moi krewni zaprzeczyliby Jej, gdyby miała więcej dzieci. Przecież [Moi kuzyni:] Jakub, Juda, Szymon i Józef byli współuczniami Mateusza. Łatwo byłoby więc sprawdzić różne wersje, gdyby było ich więcej.

Mateusz nie mówi nigdy: “Wstań i weź swoją małżonkę”, lecz: “Weź Jego Matkę”. Wcześniej mówi: “Dziewica poślubiona Józefowi” (por. Mt 1,18; Łk 1,27); “Józef, Jej mąż”… (por. Mt 1,19) 

Niech nikt nie mówi, że taki był sposób wyrażania się Hebrajczyków, jakby powiedzieć: “żona” było czymś niestosownym. Nie, przeciwnicy Czystości. Już w pierwszych słowach Pisma czytamy: “i łączy się ze swoją małżonką”. [Niewiasta] nazywana jest “towarzyszką” aż do chwili zmysłowego dopełnienia małżeństwa, a potem jest nazywana “żoną” – wielokrotnie i w wielu rozdziałach. I tak na przykład [mówi się o] żonach synów Adama. O Sarze, zwanej “żoną” Abrama, [powiedziane jest]: “Sara, twoja żona”. I: “Weź twoją małżonkę i dwie twoje córki” – jest powiedziane do Lota. A w Księdze Rut pisze: “Moabitka, żona Machlona.” W Księdze Samuela powiedziano: “Elkana miał dwie żony; a dalej: “Potem Elkana zbliżył się do swojej żony Anny; i jeszcze raz: “Eliasz błogosławił Elkanę i jego małżonkę”; i dalej, w drugiej Księdze Samuela, czytamy: “Batszeba, żona Uriasza Hetyty, stała się małżonką Dawida i urodziła mu syna”. A co czytacie u Tobiasza, w tej lazurowej Księdze? Śpiewając z niej w czasie zaślubin Kościół doradza wam świętość w małżeństwie. Czytacie: “Otóż kiedy Tobiasz ze swoją żoną i z synem przybył…”; i jeszcze: “Tobiasz zdołał uciec wraz z synem i żoną”.

W samej Ewangelii jest powiedziane, i to właśnie przez Mateusza, w rozdziale 22: “…i pierwszy, pojąwszy małżonkę, umarł i zostawił małżonkę swojemu bratu”. Marek w rozdziale dziesiątym [mówi]: “Kto oddala swoją małżonkę…”. Łukasz nazywa Elżbietę małżonką Zachariasza cztery razy z rzędu, a w rozdziale ósmym: Joannę – małżonką Chuzy. Piszący w czasach współczesnych Chrystusowi posługiwali się językiem, którego wtedy używano. Nie trzeba podejrzewać, że w Ewangeliach są błędne [zmiany] wynikłe z przepisywania. 

Jak więc widzicie, określenie [“małżonka”] nie było słowem zakazanym dla tego, kto szedł drogą Pana. [Nie było] słowem nieczystym, którego nie godziło się wypowiadać, a jeszcze mniej – pisać tam, gdzie się rozprawia o Bogu i o Jego cudownych dziełach. Słowa anioła mówiącego: “Dziecko i Jego Matkę”, wskazują wam, że Maryja była prawdziwą Matką Dziecka, ale nie była żoną Józefa. Była zawsze Dziewicą, poślubioną Józefowi.

I to jest ostatnie pouczenie [dotyczące] tych wizji. To aureola jaśniejąca nad głową Maryi i Józefa: Dziewicy Nienaruszonej oraz męża sprawiedliwego i czystego. To dwie lilie, między którymi wzrastałem, odczuwając tylko woń czystości. 

60. ŚWIĘTA RODZINA W EGIPCIE

(por. Mt 2,14-15)

Napisane 25 stycznia 1944, o godz. 24. A, 1595-1607

Słodkie widzenie Świętej Rodziny. To Egipt. Nie mam co do tego wątpliwości, bo widzę pustynię i piramidę. 

Widzę jednopoziomowy, mały domek, parterowy, całkiem biały. To nędzny domek bardzo biednych ludzi. Ściany są słabo otynkowane i skąpo pobielone wapnem. Domek posiada dwoje drzwi. Znajdują się one jedne przy drugich i prowadzą do dwóch jedynych pomieszczeń, do których nie wchodzę. Stoi pośrodku niewielkiego piaszczystego kawałka gruntu, który jest ogrodzony wbitą w ziemię osłoną z trzciny. Stanowi ona bardzo wątpliwą ochronę przed złodziejami, a może służyć jedynie jako zabezpieczenie przed wałęsającym się psem lub kotem. Któż jednak chciałby kraść tam, gdzie nie widać nawet cienia bogactwa? 

Niewielki kawałek gruntu, otoczony płotem z trzciny, jest cierpliwie uprawiany, choć gleba w ogródku jest sucha i jałowa. Pod ogrodzeniem, ażeby uczynić je mniej nędznym i gęstszym, posadzono pnącza, które wyglądają jak skromny powój. Tylko z jednej strony znajduje się krzew jaśminu, cały w kwiatach, i zwykły krzak róży. Spostrzegam skromniutkie warzywa posadzone na niewielkich, ciągnących się pośrodku ogrodu grządkach, pod wysokim pniem drzewa, którego nazwy nie znam. Rzuca ono nieco cienia na nasłonecznioną ziemię i na domek. Do tego drzewa jest przywiązana biało-czarna kózka. Skubie ona i przeżuwa liście paru gałązek rzuconych przed nią na ziemię.

W pobliżu, na rozesłanej na ziemi macie, siedzi Dziecię Jezus. Może mieć dwa lata, najwyżej dwa i pół roku. Bawi się kawałkami rzeźbionego drewna, podobnymi do owieczek albo koników, i kilkoma wiórami z jasnego drewna, mniej pozwijanymi niż jego złote loki. Pulchnymi rączkami usiłuje założyć naszyjniki z wiórów na szyje Swoich zwierzątek. 

Jest grzeczny i uśmiechnięty. Bardzo piękny. Główkę ma całą w gęstwinie złotych loczków, lekko różową, jasną cerę i mocno lazurowe, żywe, błyszczące oczęta. Oczywiście ich wygląd jest teraz odmienny, ale poznaję barwę oczu mojego Jezusa: dwa przepiękne, ciemne szafiry. Jest ubrany w rodzaj długiego, białego kaftanika, który jest pewnie Jego tuniką. Rękawy sięgają łokcia. Nic nie ma teraz na nogach. Maleńkie sandały znajdują się na macie, służąc Dziecku także za zabawkę. Jezus umieszcza zwierzątka na podeszwie i ciągnie sandałek za rzemień, jakby to był wózek. Są to bardzo zwyczajne sandałki: tylko podeszwa i dwa rzemyki, wychodzące od czubka palców jako jeden pasek. Na pewnej wysokości rozwidla się on na dwa oddzielne paski, po czym jeden z nich, po przewleczeniu przez znajdującą się od strony pięty pętelkę, zawiązuje się z drugim wokół kostki jak obrączkę. 

Nieco dalej, z drugiej strony, ale także w cieniu drzewa, znajduje się Matka Boża. Tka na prostych krosnach i pilnuje Dzieciątka. Widzę, jak Jej białe smukłe dłonie przesuwają się tam i z powrotem, przerzucając czółenko nad wątkiem, a obutą w sandał stopą porusza pedał. Nosi suknię w kolorze kwiatu malwy. Jest to różowawy fiolet, taki jak niektóre ametysty. Ma odkrytą głowę. Mogę więc zobaczyć, że jasne włosy są rozdzielone przedziałkiem i uczesane w dwa proste warkocze, tworzące na karku piękny kok. Rękawy – długie i raczej wąskie. Nie ma żadnej ozdoby poza Swoim pięknym i najsłodszym wyglądem. Kolor oblicza, włosów, oczu i kształt twarzy są takie same jak zawsze, kiedy Ją widzę. Tu wydaje się młodziutka. Nie dałabym Jej nawet dwudziestu lat. 

W pewnej chwili wstaje i pochyla się nad Dzieckiem. Zakłada Mu sandałki, zawiązując je starannie. Potem pieści Jezusa. Całuje główkę i oczka. Dziecię szczebiocze, a Maryja Mu odpowiada, nie rozumiem jednak Jej słów. Potem Maryja wraca do Swego narzędzia tkackiego, okrywa materiałem [tkane] płótno i wątek, zabiera stołek, na którym siedziała, i zanosi go do domu. Dziecko wodzi za Nią wzrokiem, nie przeszkadzając Jej, gdy zostaje samo. Chyba praca przewidziana na dzisiaj jest zakończona. Zbliża się wieczór. Słońce pochyla się nad ogołoconymi piaskami, a całe niebo za odległą piramidą obejmuje istny pożar.

Maryja wraca. Bierze Jezusa za rękę i podnosi Go z maty. Dziecko wstaje bez sprzeciwu. Mama zbiera zabawki i matę i zanosi wszystko do domu. Jezus zaś, drepcząc nóżkami, podbiega do kózki i kładzie jej ręce na kark. Kózka beczy i ociera pyszczek o ramiona Jezusa. 

Maryja wraca. Na głowie ma teraz długi welon, a w ręku – amforę. Ujmuje Jezusa za rączkę i razem obchodzą dom dookoła, przechodząc na drugą stronę.

Idę za nimi, podziwiając scenę pełną wdzięku. Matka Boża dostosowuje krok do drobnych kroczków Dziecka, a Ono drepce u Jej boku. Widzę, jak unoszą się i opuszczają na piasek ścieżki Jego różowe piętki, ze szczególnym, właściwym dziecięcym krokom urokiem. Spostrzegam także, że Jego koszulka nie sięga stóp, tylko dochodzi do połowy łydek. Jest czyściutka i skromna, przewiązana w pasie śnieżnobiałym sznurkiem.

Widzę, że w płocie przed frontem domu jest mała prosta brama, którą Maryja otwiera, żeby wyjść na drogę. To skromna droga za miastem lub osadą. Kończy się ona w polach, tam gdzie jest piasek i jakiś inny domek, ubogi jak ten, z podobnie mizernym ogródkiem. Nie widzę nikogo. Maryja spogląda w stronę osady, a nie w kierunku piasków, jakby na kogoś czekała. Potem rusza w stronę studni, a może zbiornika, który znajduje się kilkadziesiąt metrów dalej, gdzie palmowe drzewa tworzą ocieniony krąg. Widzę, że ziemia jest tam pokryta zieloną trawą. 

Stąd spostrzegam zbliżającego się drogą niezbyt wysokiego, lecz krzepkiego mężczyznę. Rozpoznaję Józefa. Uśmiecha się. Jest młodszy niż wtedy, gdy oglądałam go w widzeniu przedstawiającym Raj. Może mieć najwyżej czterdzieści lat. Ma gęste czarne włosy i taką samą brodę, cerę raczej opaloną i ciemne oczy. To twarz uczciwa i ujmująca, oblicze budzące zaufanie. Widząc Jezusa i Maryję, przyspiesza kroku. Na lewym ramieniu niesie rodzaj piły i narzędzie przypominające hebel. W ręku trzyma inne, potrzebne w jego rzemiośle narzędzia. Nie są one zupełnie takie same jak obecnie, jednak bardzo podobne. Józef z pewnością wraca po wykonaniu jakiejś pracy poza domem. 

Ma na sobie szatę w kolorze orzechowym i kasztanowym, niezbyt długą – sięgającą sporo powyżej kostek – z krótkimi, dochodzącymi do łokcia rękawami. Przepasany jest paskiem, który wygląda na skórzany. Prawdziwe robocze ubranie. Na nogach ma zaplecione wokół kostek sandały.

Maryja uśmiecha się, a Dziecko, unosząc wolną rączkę, wydaje radosne okrzyki. Gdy ci troje się spotykają, Józef pochyla się, żeby podać Dziecku owoc, przypominający kształtem i kolorem jabłko. Potem wyciąga ku niemu ręce, a Dziecko puszcza Mamę i pada w ramiona Józefa, tuląc główkę do jego szyi. Jego pocałunki są odwzajemniane gestami pełnymi czułości i wdzięku. 

Zapomniałam powiedzieć, że Maryja pośpiesznie zabrała Józefowi narzędzia, żeby mógł swobodnie wziąć Dziecko na ręce. 

Później Józef – który przykucnął na ziemi, ażeby być na wysokości Jezusa – podnosi się. Odbiera lewą ręką narzędzia, prawą trzyma mocno małego Jezusa przy swej silnej piersi. Rusza w stronę domu. Maryja natomiast idzie do studni, aby napełnić amforę. 

Wewnątrz ogrodzenia Józef stawia Dziecko na ziemi, bierze krosna Maryi i wnosi je do domu, następnie doi kózkę. Jezus wszystkiemu przygląda się uważnie. Patrzy, jak Józef zamyka kózkę w małej komórce, umieszczonej przy bocznej ścianie domu.

Zapada wieczór. Widzę, jak czerwień zachodu przechodzi w fiolet, nad zdającymi się drgać od upału piaskami. Piramida wydaje się ciemniejsza.

Józef wchodzi do domu, do jednej ze znajdujących się w nim izb, która jest równocześnie pracownią, kuchnią i jadalnią. Drugie pomieszczenie jest chyba przeznaczone do wypoczynku. Tam jednak nie wchodzę. Jest tu niskie, rozpalone palenisko, warsztat stolarski, stolik, stołki, a pod ścianą – wąskie stoliki na nieliczne naczynia i dwie lampy oliwne. W kącie stoją krosna Maryi. Wszystko jest uporządkowane i lśni. Jest to bardzo ubogie, ale wyjątkowo czyste mieszkanie. 

Dlatego czynię następujące spostrzeżenie: we wszystkich widzeniach, ukazujących ludzkie życie Jezusa, zauważyłam, że On sam, Maryja, Józef i Jan są zawsze czyści i staranni w ubiorze i uczesaniu. Ubierają się skromnie i są zwyczajnie uczesani, wyróżnia ich jednak wielka schludność i wyglądają wytwornie.

Wraca Maryja z amforą i zamyka drzwi. Zmierzch szybko zapada. Izbę oświetla lampa, którą Józef zapalił i postawił na swoim stole, przy którym kończy jeszcze, pochylony, jakąś drobną pracę. Maryja zaś przygotowuje wieczerzę. Także ogień oświetla izbę. Jezus stoi z rączkami opartymi o blat stołu i z zadartą główką przygląda się temu, co robi Józef. 

Po modlitwie zasiadają do posiłku. Oczywiście nie czynią przy tym znaku krzyża, ale się modlą. Józef wypowiada modlitewne wezwania, a Maryja odpowiada. Niczego jednak nie rozumiem. Jest to chyba jakiś psalm. Odmawiają go jednak w nie znanym mi języku. 

Siadają do stołu. Lampa stoi teraz na stole. Maryja trzyma Jezusa na kolanach i daje Mu do picia kozie mleko. Macza w nim kawałeczki chleba, oderwane od okrągłego bochenka o ciemnej skórce i o ciemnym również środku. Wygląda jak chleb z żyta lub z jęczmienia. Zawiera z pewnością dużo otrębów, bo jest czarny. Józef je chleb i ser: kawałek sera i więcej chleba. Następnie Maryja sadza Jezusa obok Siebie na stołeczku i przynosi na stół ugotowane jarzyny. Wyglądają na ugotowane i przyprawione w taki sposób, jak my to robimy. Maryja je dopiero po obsłużeniu Józefa. Jezus obgryza spokojnie jabłko i uśmiecha się, odsłaniając białe ząbki. Wieczerza kończy się spożywaniem oliwek czy daktyli. Nie wiem dobrze, bo są zbyt jasne jak na oliwki, a na daktyle – zbyt twarde. Wina nie ma. To wieczerza biednych ludzi. Jednak pokój, jakim się w tej izbie oddycha, jest tak wielki, że oglądanie w wizji nawet najokazalszego królewskiego dworu, nie przyniosłoby mi podobnego uspokojenia. A jaka harmonia! 

Orędzie przekazane przez Luz de Marię wypełnia się…

O2.PL

Kryzys w Kosowie. Prezydent Serbii gotowy „zginąć jako pierwszy”

Kryzys w Kosowie. Prezydent Serbii gotowy „zginąć jako pierwszy” – o2 – Serce Internetu

Dni są teraz policzone

Całe Orędzie z cytatem z grafiki. (Księga Prawdy) również audio!

Blisko miliard złotych. Taka suma pomocy trafiła do Ukraińców w województwie mazowieckim

Blisko miliard złotych oficjalnie, a faktyczne może być ile….. ?

Kanada: Reżim obawia się archanioła – dlaczego?

Szanowna Pani, niedawno siedzieliśmy przy rodzinnym stole i składaliśmy życzenia najbliższym, łamaliśmy się opłatkiem i śpiewaliśmy kolędy. Niestety nie wszystkie rodziny mogły z pełnym spokojem cieszyć się szczególnym czasem Bożego Narodzenia Gdy piszę do Pani tę wiadomość, pani Ewelina Szmidt żegna się z sześciorgiem swoich dzieci, które po świątecznej przerwie zostaną ponownie zabrane do trzech różnych domów dziecka. Najmłodsza córeczka ma jedynie półtora roku! Dzieci pani Eweliny zostały jej odebrane przez lekkomyślność siedemnastoletniego syna i dziesięcioletniej córki, którzy w złości na matkę, naopowiadali, że są źle traktowani w domu. Urzędnicy, zobowiązani do weryfikowania takich doniesień, poszli na skróty i doprowadzili sprawę do sądu. Dziś rodzeństwo ze łzami w oczach przyznaje się do kłamstwa i ogromnie żałuje, że ich fałszywe oskarżenia doprowadziły do rozdzielenia ich własnej rodziny. Dzieci spędziły święta w domu tylko dlatego, że sąd uwzględnił wniosek o urlopowanie z placówek opiekuńczo-wychowawczych. Ale zrozpaczona matka i sześcioro jej dzieci są już w dobrych rękach. Zapewniam Panią, że nasi prawnicy doprowadzą do tego, że dzieci wrócą do matki na stałe. Musimy też pociągnąć do odpowiedzialności urzędników, którzy niedostatecznie zweryfikowali sprawę i doprowadzili do pochopnego odebrania dzieci ich matce. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk W podobnej sytuacji znaleźli się rodzice z Kalisza. Posiadając trójkę biologicznych dzieci, otworzyli swoje serca i zostali rodziną zastępczą dla trójki rodzeństwa, które zmaga się z niepełnosprawnością spowodowaną nadużywaniem alkoholu w okresie ciąży przez ich biologiczną matkę. Niestety tu także lekkomyślność dzieci doprowadziła do ich odebrania rodzicom zastępczym. Co więcej, cierpiący rodzice obawiają się nawet utraty swoich biologicznych dzieci. Od początku istnienia Ordo Iuris, poza zaangażowaniem w wielkie tematy obrony cywilizacji przed radykalnymi ideologiami, znaczna część naszych wysiłków to pomoc bardzo konkretnym rodzinom, które reprezentujemy w sporach z urzędnikami i na salach sądowych. Po pomoc do naszego biura przychodzą rodzice z dziećmi, czasem z całą gromadą, a czasem sami, płacząc, bo dzieci zostały im odebrane. Często słyszymy, że przed zwróceniem się do naszych prawników, cierpiącym rodzicom wielokrotnie odmawiano wsparcia gdzie indziej. Pomoc rodzinom to codzienność zespołu Interwencji Procesowej Ordo Iuris. Jednocześnie nieustannie dążymy do poprawy polskiego prawa tak, aby broniło rodziny. Doprowadziliśmy między innymi do tego, że w 2016 roku Sejm przyjął ustawę, która zabroniła odbierania dzieci rodzicom z powodu trudnych warunków materialnych. Obecnie staramy się, aby z polskiego systemu prawnego usunąć termin „przemoc w rodzinie”, który sugeruje, że źródłem problemów jest sama instytucja rodziny. Naszym zdaniem, termin ten należy zastąpić określeniem „przemoc domowa”. Wiemy jednak, że nawet najlepsze prawo nie rozwiąże wszystkich problemów, bo odrębną kwestią jest troska o właściwe stosowanie tego prawa. Dlatego na salach sądowych bronimy konkretnych rodzin, rozdzielanych przez pochopne i nieodpowiedzialne decyzje urzędników. W ostatnich tygodniach nasze interwencje doprowadziły do szczęśliwego zakończenia dwóch postępowań przed sądami rodzinnymi. Pierwsze z nich dotyczyło rodziców dziesięcioletniego chłopca. Ich problemy zaczęły się od tego, że nauczyciele mylnie uznali, iż doznane w trakcie zajęć sportowych otarcia na nogach dziecka świadczą o stosowaniu przez jego rodziców przemocy. Choć rodzice wyjaśnili sprawę, a badania lekarskie potwierdziły, że mówią prawdę, to rodzina musiała przez trzy lata udowadniać w sądzie, że chłopcu nie dzieje się krzywda. W drugiej sprawie reprezentowaliśmy matkę nastolatki, która upozorowała próbę samobójczą, bo nie mogła sobie poradzić ze stresem spowodowanym izolacją od rówieśników po przejściu jej szkoły w tryb nauczania zdalnego w okresie pandemii Covid‑19. Obecnie pomagamy między innymi rodzicom czternastolatka z objawami autyzmu. Ich problemy rozpoczęły się tym, że szkoła błędnie uznała symptomy dolegliwości chłopca za przejawy złej opieki rodziców. Opieką prawną otoczyliśmy także rodziców sześciolatka z Warszawy, których dyrektor przedszkola – prawdopodobnie w akcie zemsty za skierowanie do kuratorium wniosku o przeprowadzenie w placówce kontroli – oskarżyła o stosowanie wobec dziecka przemocy. Wierzę, że dzięki Pani pomocy zakończymy wyżej opisane postępowania zwycięstwami i będziemy w stanie przyjmować kolejne zgłaszające się po pomoc rodziny. Każdy, kto ma dzieci, wie doskonale, że problemy wychowawcze są zupełnie normalne – zwłaszcza w okresie dojrzewania dziecka. Dlatego nawet jeśli niektóre rodziny potrzebują pomocy specjalistów, by poradzić sobie z wyzwaniami wychowania, to rozdzielanie rodzin powinno być ostatecznością. Pochopne decyzje urzędników mogą często prowadzić do doświadczeń, które będą dla dzieci traumą na całe życie. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk Przywracamy uśmiech na twarzach dzieci Pomoc rodzinom z dziećmi, którym zagraża rozdzielenie, leży w samym sercu misji Ordo Iuris. Dlatego działamy wielopoziomowo, inicjując i promując prorodzinne zmiany prawne, ale przede wszystkim niosąc bezpłatną pomoc prawną konkretnym rodzinom. W ostatnim miesiącu zwycięsko zakończyliśmy dwie sprawy rodzinne. Pierwsza dotyczyła rodziców dziesięciolatka z Warszawy, którzy przeszli trzyletnią gehennę, w trakcie której musieli udowodniać, że nie krzywdzą własnego syna. Dramat rodziny zaczął się w październiku 2019 roku, gdy szkoła złożyła przeciwko rodzicom zawiadomienie o możliwości stosowania przemocy wobec dziecka. Nauczycieli zaniepokoiło to, że chłopiec przyszedł do szkoły z otarciami na nogach. Rany nie były jednak efektem przemocy w domu. Powstały w trakcie zajęć sportowych, na które uczęszczał chłopiec. Co więcej, rodzice poinformowali wychowawczynię dziecka o przyczynie jego otarć na dwa dni przed złożeniem przez szkołę zawiadomienia na policję. Niestety zamiast spróbować wyjaśnić sprawę, kierownictwo placówki, bez kontaktu z wychowawczynią chłopca, zgłosiło sprawę policji. Postępując w ten sposób, władze szkoły złamały własne procedury ustanowione na wypadek podobnych zdarzeń. Choć przeprowadzone przez biegłego lekarza badania potwierdziły słowa rodziców, a policja, prokuratura i kurator nie znaleźli podstaw do prowadzenia postępowania karnego, które zostało umorzone, to pochopne zawiadomienie szkoły doprowadziło do wszczęcia postępowania przed sądem rodzinnym. W rezultacie rodzice przez trzy lata żyli w strachu, lękając się odebrania dziecka. W trakcie postępowania prawidłowe wykonywanie władzy rodzicielskiej przez rodziców chłopca potwierdzili lekarze, psychologowie, sąsiedzi, członkowie rodziny i instruktorzy zajęć sportowych dziecka. Rozstrzygając sprawę, sąd przychylił się do stanowiska prawników Ordo Iuris i stwierdził, że nie ma żadnych podstaw do ograniczenia władzy rodzicielskiej. Sukcesem zakończyło się również postępowanie w sprawie nastolatki z Radomia, które wszczęto z urzędu po tym, jak dziewczyna upozorowała podjęcie próby samobójczej, udając, że przedawkowała leki. Reprezentując przed sądem matkę dziewczyny, dowiedliśmy, że przyczyną zachowania nastolatki nie była trudna sytuacja rodzinna, a długotrwała izolacja od koleżanek i kolegów, spowodowana wprowadzeniem restrykcji sanitarnych w związku z epidemią Covid-19 oraz przejściem szkoły w tryb nauczania zdalnego, a następnie problemy z przystosowaniem się po powrocie do normalnego uczęszczania do szkoły. Wykazaliśmy, że matka ze wszystkich sił starała się zadbać o zdrowie psychiczne córki, zapewniając jej szeroką opiekę psychologów i psychiatrów oraz dobrze współpracując ze szkołą nastolatki. Ostatecznie Sąd Rejonowy w Radomiu przychylił się do stanowiska prawników Ordo Iuris i uznał, że w tej sprawie nie ma podstaw do ograniczenia władzy rodzicielskiej, uchylając tym samym wcześniejsze postanowienie o ustanowieniu nadzoru kuratorskiego nad rodziną. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk Kolejni rodzice otrzymują pomoc Ordo Iuris Na skuteczne wsparcie prawników Ordo Iuris liczą także inne rodziny. Interweniujemy w Grodzisku Mazowieckim, broniąc rodziców wychowujących czternastoletniego syna zmagającego się z objawami zaburzeń ze spektrum autyzmu. W ich przypadku postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej zostało zainicjowane przez nauczycieli, którzy błędnie uznali, że symptomy zaburzeń u dziecka świadczą o tym, że rodzice źle się nim opiekują, a nawet go biją. Podobnie jak w przypadku nastolatki z Radomia, negatywny wpływ na stan dziecka miała izolacja i przejście szkoły w tryb nauczania zdalnego w okresie pandemii Covid-19. Chłopiec źle znosił zwłaszcza to, że nauczyciele nie byli w stanie zapanować nad lekcjami prowadzonymi za pośrednictwem internetu, które nieustannie były zakłócane przez niektóre dzieci. W rezultacie wzrostu zdenerwowania objawy zaburzeń dziecka nasiliły się. Chłopiec drapał się po głowie, a nawet zaczął wyrywać sobie włosy. W związku z tą sytuacją kilku innych uczniów zaczęło naśmiewać się z nastolatka, co w takim wieku jest szczególnie bolesne, bo akceptacja rówieśników jest dla młodzieży niezwykle ważna. Niestety szkoła, zamiast pomóc rodzinie w rozwiązaniu problemu, pogorszyła sytuację, rozpoczynając postępowanie przed sądem rodzinnym. Przysporzyło to tylko dziecku niepotrzebnego stresu, gdyż chłopiec źle znosi wizyty urzędników, którzy kontrolują rodzinę. Kierując się dobrem syna, rodzice przenieśli go do innej szkoły. Dzięki temu atmosfera została oczyszczona i stan zdrowia chłopca uległ poprawie. Współpraca pomiędzy rodzicami a nowymi nauczycielami, którzy rozumieją potrzeby autystycznego dziecka, przebiega bardzo dobrze. Nastolatek nie jest już obiektem drwin. Uczestniczy w zajęciach integracyjnych i rehabilitacyjnych, a jego rodzice podnoszą swoje kompetencje wychowawcze związane z jego przypadłością. Liczymy na to, że sąd weźmie te okoliczności pod uwagę i stwierdzi, że nie ma podstaw do ograniczenia władzy rodzicielskiej. Opieką prawną otaczamy również rodziców sześciolatka z Warszawy, którzy zostali bezpodstawnie oskarżeni o stosowanie przemocy wobec dziecka przez dyrektorkę przedszkola. Powodem fałszywego oskarżenia jest prawdopodobnie chęć odwetu ze strony kobiety za to, że rodzice złożyli wniosek do kuratorium o przeprowadzenie kontroli w przedszkolu. Personel placówki miał nie reagować należycie na to, że jedno z dzieci przejawiało zachowania o podtekście seksualnym, co było wielokrotnie zgłaszane opiekunkom i dyrekcji. Donos dyrektorki przedszkola spowodował wszczęcie procedury Niebieskiej Karty, w ramach której sytuację w rodzinie oceniała między innymi… ta sama pani dyrektor, która złożyła donos. W rezultacie zostało zainicjowane postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej, które sąd umorzył, nie dopatrując się przemocy. Z powodu konfliktu z władzami placówki, rodzice podjęli decyzję o umieszczeniu dziecka w innym przedszkolu. Niestety procedura Niebieskiej Karty nie została zamknięta, a rodzice musieli się tłumaczyć z tego, że rzekomo zaniechali diagnozowania dziecka w poradni psychologicznej. W rzeczywistości rodzice wraz z dzieckiem stawili się na badania psychologiczne, ale poradnia nie przesłała w terminie wyników badań. W rezultacie, zespół oceniający rodzinę w ramach procedury Niebieskiej Karty otrzymał informację, że rodzice nadal nie podjęli współpracy z poradnią psychologiczną i zainicjowali kolejne postępowanie sądowe. W tym czasie rodzice z własnej inicjatywy próbują ustalić medyczne przyczyny zmiany zachowania u syna, który w 2021 r. bardzo ciężko przeszedł Covid-19. Jego stan wymagał wówczas całonocnej asysty pogotowia ratunkowego w domu chorego dziecka. Dziecko jest obecnie diagnozowane przez lekarzy, którzy sprawdzają, czy jego obecny stan nie jest skutkiem przebytej choroby. Na skutek donosu dyrektorki, która miała osobisty uraz do rodziców dziecka, rodzina jest już kolejny rok pod stałym monitoringiem Zespołu Interdyscyplinarnego Niebieskiej Karty – mimo że rodzice od samego początku należycie opiekowali się swoim synem. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk Rodziny ponoszą konsekwencje lekkomyślności dzieci Wszyscy rodzice wiedzą, że okres dojrzewania przynosi różne trudności. Niekiedy zdarza się, że dzieci obrażone na rodziców robią czy mówią coś, czego potem żałują. Niestety w niektórych przypadkach prowadzi to do tragedii. Tak stało się w opisywanej na początku tej wiadomości sprawie pani Eweliny i jej sześciorga dzieci. Siedemnastoletni syn kobiety, w złości na matkę, która nie pozwalała mu siedzieć całymi nocami przed telefonem, naopowiadał w szkole, że matka kazała mu sprzątać dom do trzeciej nad ranem. Z kolei jego dziesięcioletnia siostra, kierując się gniewem, oskarżyła matkę o bicie i głodzenie. Gdy pani Ewelina dowiedziała się o oskarżeniach córki, zawiozła dziesięciolatkę do lekarza na badania. Ich wynik nie potwierdził oskarżeń dziecka. Mimo tego, fałszywe oskarżenia doprowadziły do wszczęcia postępowania o ograniczenie władzy rodzicielskiej, w efekcie którego sześcioro rodzeństwa trafiło do trzech różnych domów dziecka. Dziś siedemnastolatek i dziesięciolatka ogromnie żałują swoich nieprzemyślanych słów, ze łzami w oczach przyznają się do kłamstwa i mówią, że chcą wrócić do domu. Co istotne dla sprawy, zastrzeżenia budzi tu zachowanie jednej z pracownic socjalnych, która została przydzielona rodzinie. Kobieta zamiast pomagać swoim podopiecznym w rozwiązywaniu problemów tak, aby rodzina funkcjonowała samodzielnie, uzależniała rodzinę pani Eweliny od swojej pomocy. Matka sześciorga dzieci uważa, że kobieta chce odebrać jej dzieci. Dla poparcia swoich zarzutów przywołuje słowa urzędniczki, która w jednej z rozmów miała powiedzieć jej, że bardzo przywiązała się do dzieci i jeśli matka utraci władzę rodzicielską, to… chętnie je adoptuje. Broniąc rodziny, złożyliśmy zastrzeżenia do opinii Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów. Na bieżąco udzielamy też porad prawnych matce dzieci. Opieką prawną otaczamy również rodzinę z Kalisza. Rodzice, którzy mają trójkę biologicznych dzieci, od kilku lat są jednocześnie kochającą rodziną zastępczą dla trójki rodzeństwa, które choruje na Alkoholowy Zespół Płodowy (FAS). Przyczyną ich problemów jest nieporozumienie wynikłe przy okazji organizacji wakacji. Ze względów logistycznych rodzice zdecydowali się rozłożyć wakacje dzieci na dwie tury. Najpierw matka miała pojechać na nie z trójką biologicznych dzieci, a ojciec miał zostać w domu z pozostałymi dziećmi. Następnie matka miała jechać z pozostałą trójką dzieci w to samo miejsce i na taki sam okres czasu. Choć rodzice starannie wyjaśnili dzieciom powody takiego rozwiązania, to po wyjeździe matki z biologicznymi dziećmi na wakacje, jeden z niebiologicznych synów poczuł się skrzywdzony sytuacją i namówił piętnastoletniego brata, aby razem udali się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Niestety sąd, zamiast dokładnie zbadać sytuację rodziny, nie tylko zdecydował o umieszczeniu chłopców w pieczy zastępczej, ale też odebrał rodzicom najmłodszą spośród rodzeństwa dziewczynkę, która przebywała w rodzinie naszych beneficjentów niemal od urodzenia. Obecnie zrozpaczeni rodzice obawiają się, że odebrane zostaną im także ich biologiczne dzieci. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk Rodzinom trzeba pomagać, a nie je rozdzielać! Interweniujemy w Bolesławcu, gdzie jedenastoletnia córka naszych beneficjentów paliła papierosa i… próbowała przebić sobie cyrklem nos, żeby móc założyć kolczyk. Przerażony tą sytuacją ojciec dał jej klapsa. Gdy dziewczynka opowiedziała o tym koleżance, ta namawiała ją, by poszła do szkolnego pedagoga i powiedziała, że jest regularnie bita przez ojca. Niestety personel szkoły zamiast wyjaśnić sytuację, dając rodzicom możliwość wytłumaczenia, zawiadomił o sprawie policję, co uruchomiło procedurę Niebieskiej Karty i wszczęcie przez sąd postępowania o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Wbrew pochopnym oskarżeniom nauczycieli, opinie biegłych wykazały, że rodzina jest w pełni prawidłowa i nie występuje w niej przemoc. Biegli podkreślili, że córki są przywiązane do rodziców, którzy darzą je miłością i troską. Pochopna decyzja nauczycieli odbiła się negatywnie na całej rodzinie, której opinia wśród lokalnej społeczności została zszargana. Matka dziewczynek musiała nawet znosić upokarzające pytania o to, czy jest ofiarą przemocy domowej. Na sprawie najbardziej ucierpiały jednak dzieci, które bardzo silnie przeżywają zamieszanie wokół rodziny. Liczymy na to, że sąd na najbliższej rozprawie, która została wyznaczona na styczeń, zakończy postępowanie, oddalając zarzuty, dzięki czemu rodzina będzie mogła wrócić do normalnego funkcjonowania. Pomoc niesiemy także ojcu trzech dziewczynek z okolic Szczecina, wobec którego toczy się postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Przedłożyliśmy już sądowi nasze zastrzeżenia do opinii Opiniodawczego Zespołu Sądowych Specjalistów, w której wytknęliśmy biegłym liczne zaniechania w zakresie ustalania aktualnej sytuacji rodziny. Aby wesprzeć działania Instytutu Ordo Iuris, proszę kliknąć w poniższy przycisk Pomóżmy dzieciom wrócić do domu Z doświadczenia zdobytego w wielu sprawach, w których z sukcesem broniliśmy rozdzielanych rodzin, wiemy, że do odbierania dzieci rodzicom często wystarczy niewiele – lekkomyślne zachowanie dziecka, zbieg okoliczności, losowe zdarzenie, na którego wystąpienie nie ma się wpływu, nieporozumienie rodziców z nauczycielami, a nawet uprzedzenie czy zła wola urzędników. W rezultacie rodzice trafiają w tryby bezdusznego systemu i muszą udowadniać, że nie krzywdzą własnych dzieci. Podobne postępowania ciągną się nawet kilka lat i zostawiają olbrzymie piętno na psychice dzieci. Pomoc naszych prawników okazuje się w takich przypadkach nieoceniona. Reprezentując rodziców, doprowadzamy do wyczekiwanych z utęsknieniem powrotów dzieci do domów. Każda interwencja wiąże się jednak z poniesieniem określonych kosztów. Rozpoczęcie postępowania w obronie bezpodstawnie rozdzielanych rodzin oznacza dla naszych prawników dziesiątki godzin wytężonej pracy. Konieczność odbycia związanych ze sprawą podróży, przygotowania pism procesowych, zorganizowania konsultacji z pedagogami i psychologami, a w niektórych przypadkach również zapewnienie rodzicom możliwości odbycia wymaganych przez sąd kursów podwyższających ich kompetencje wychowawcze, wiąże się każdorazowo z wydatkami nie mniejszymi niż 8 000 zł. Interwencja w sprawie pani Eweliny i sześciorga jej dzieci, to konieczność wydania co najmniej 12 000 zł. Jeśli nie pomożemy, kochającej się rodzinie, to dzieci mogą na stałe pozostać rozdzielone w trzech domach dziecka, spędzając kolejne Boże Narodzenie osobno. Pomoc rodzinie chłopca zmagającego się z zaburzeniami ze spektrum autyzmu generuje koszty rzędu 10 000 zł. Podobne środki musimy przeznaczyć na wsparcie rodziców innego autystycznego dziecka, których dyrektor przedszkola fałszywie oskarżyła o stosowanie przemocy. Łącznie prowadzimy obecnie 7 takich postępowań, co oznacza, że musimy na nie zgromadzić co najmniej 60 000 zł. Dlatego bardzo Panią proszę o wsparcie Instytutu kwotą 30 zł, 50 zł, 100 zł lub dowolną inną, dzięki czemu będziemy mogli otaczać opieką prawną polskie rodziny, którym urzędnicy odbierają dzieci. Z wyrazami szacunku

Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa (22) 404 38 50 www.ordoiuris.pl

Benedykt XVI jest poważnie chory. Papież Franciszek prosi o modlitwę

Proszę o modlitwę o uzdrowienie i szczęśliwy przebieg jutrzejszej, tj 27.12.operacji dla Natalki. Ma 24 lata, przed samymi świętami diagnoza, nowotwór i konieczność operacji. 

Proszę tez o modlitwę za Rozalkę, która ma 40 stopni gorączki i wylądowała dzisiaj w szpitalu.

Błagam o modlitwę za Karolinkę (7l), która walczy z suchym kaszlem i katarem, żadne antybiotyki sobie nie radzą. 🙁